Πέμπτη, Φεβρουαρίου 14, 2008
Περί Αισθητικής (overture)
Είναι μέρες τώρα που με ταλαιπωρεί.

Χαλαρώνω, ξεχνιέμαι, δεν τη σκέφτομαι, κάνω χώρο για τις άλλες και, προτού το καταλάβω, να τη πάλι, τρυπώνει στο μυαλό μου, το τριβελίζει, το βασανίζει, ρωτάει, ξαναρωτάει, επιμένει.

Απάντηση δεν παίρνει.

Κάπου κουράζεται αυτή. Κάπου κουράζομαι εγώ.

Ν' απαλλαγούμε η μια από την άλλη δεν μπορούμε.
Δε θα φύγει αν δεν της δώσω κάτι. Δε θα τη διώξω αν δεν πάρει κάτι.

Σήμερα, επισήμως, την ανακηρύσσω ως την Πιο Υπομονετική Σκέψη της Βδομάδας. Και την ξορκίζω να κάνει χώρο για πιο σοβαρά θέματα.


Αγαπητή μου σκέψη,
Δεν έχω απάντηση, προς το παρόν, στο ερώτημα που σε βασανίζει. Φαίνεται πολλοί παράγοντες να υπεισέρχονται σε αυτό κι άλλοι τόσοι να βρίσκονται πέρα από κάθε υποψία. Μένω, λοιπόν, με τη διαπίστωση:

Όσο πιο βόρεια πας, τόσες πιο πολλές άσπρες κάλτσες θα συναντήσεις.

Τι το διαχρονικό υπάρχει στην άσπρη κάλτσα και τόσα χρόνια, παρά τις αδιάκοπες οργανωμένες επιθέσεις - Vogue, Elle, Marie Claire, fashionistas, εστέτ και τόσοι άλλοι που λυσσαλέα την καταδιώκουν - παραμένει τοπ στις προτιμήσεις? Τι προσφέρει μια άσπρη κάλτσα και τόσοι συνάνθρωποι γύρω μας δεν την προδίδουν? Να 'ναι το "αυτήν ξέρετε, αυτήν επιλέγετε"? Να 'ναι η ασφάλεια της "πρώτης σας αγάπης και παντοτινής"?

 Ό,τι και να'ναι, φαίνεται να συσχετίζεται με κάποιον ύπουλο τρόπο με το γεωγραφικό πλάτος και μήκος.

Αρχίζεις και σκαρφαλώνεις τον κόσμο:


Πηδάς απέναντι, όλα καλά. Ανηφορίζεις λίγο, κάτι παίρνει το μάτι σου, αλλά ακόμα δε σου'ρχεται, αυθόρμητα, να το βγάλεις. Συνεχίζεις την πορεία σου, αρχίζεις και νιώθεις ότι ξεχωρίζεις, κοιτάς τα πόδια σου με συστολή και περπατάς γρήγορα, μπορεί να καταλάβουν ότι δεν είσαι από 'δω. Όταν, πλέον, ξαναβλέπεις θάλασσα, διαισθάνεσαι τα μιλιούνια απέναντι να σε περιμένουν αγριεμένα. Σκέψου το πριν περάσεις - εδώ είναι η έδρα τους και παίζουν σκληρά. Μέσα από μοκασίνια, loafers, γόβες, σταράκια, peeptoe, μπαλαρίνες, ιστιοπλοϊκά, πέδιλα, σαγιονάρες, η Άσπρη Κάλτσα είναι εδώ και σε κοιτά ειρωνικά.

Κάτι κλονίζεται μέσα σου. Αυτό που νόμιζες ελεύθερη επιλογή, το ροκανίζει σιγά σιγά μια σκέψη: μωρέ, λες να 'ναι θέμα κουλτούρας?

Κι αρχίζεις τους συλλογισμούς: τι κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικο-ιστορικοί παράγοντες μπορεί να συνετέλεσαν στο πέρασμα των αιώνων στη διατήρηση αυτής της, ας το πω, πρακτικής? τι είδος εξέλιξης και φυσικής επιλογής να υπεισέρχεται στην επιβίωση αυτής της, ας το πω, συνήθειας? τι υπόγειες κοινωνικές δομές μπορεί να συντηρεί ένα κομμάτι ύφασμα? τι - υπερφυσική - δύναμη, τέλος πάντων, έχει μια άσπρη κάλτσα?

- Τίποτα, λες και ξαναλές. Τί-πο-τα! Κάποιος πρέπει να 'χει τα πρωτεία στην κακογουστιά.

- Έλα τώρα, που θα βγάλεις την κακογουστιά κοινωνικό φαινόμενο. Τι απέγιναν η προσωπική αισθητική, η καλλιέργεια, η εκλέπτυνση, η φινέτσα, αυτή η έρμη η παγκοσμιοποίηση που έφερε τις επιλογές σε κάθε ψαροχώρι της Ευρώπης?

- Τις πήρε παραμάζωμα η βολή, η συνήθεια κι αυτή η άθλια, οκνηρή, τεμπέλα, ράθυμη πρόταση: "είναι πρακτικό".

Κι εδώ με αποστομώνεις. Ποιο είναι το πρακτικό ο-ε-ο?



Αγαπητή μου σκέψη,

Έχεις έρθει κι άλλες φορές στο μυαλό μου και πάντα κατάφερνα να σε διώξω. Τώρα καταλαβαίνω, απλώς σε κοίμιζα. Κι έχεις ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη και πεινάς για απαντήσεις.

Συνιστώ υπομονή. Καλοκαίρι έρχεται, πού θα πάει, θα τις βγάλουν, το ματάκι σου λίγο θα στανιάρει, οι ερωτήσεις θα αποκοιμηθούν στην παραλία, οι σκέψεις θα ζαλιστούν από τον ήλιο, θα πιεις κανένα τσίπουρο, ίσως και να ξεχάσεις το όλο θέμα αν είσαι τυχερή και δεν πετύχεις τουρίστα στη Γαύδο.

Από Χειμώνα με το καλό, τα ξαναλέμε.

 
posted by Filomila at 01:15 | Permalink | 17 comments
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 04, 2007
Ποιοι οι Φίλοι?
Δανείζομαι τον τίτλο από τον Νίκο Δήμου, που τον δανείστηκε από τον Νίκο Καχτίτση.
Βάζω κι ένα ερωτηματικό, γιατί χάνω τους φίλους και τους ψάχνω.


Αν η ερωτική απογοήτευση πληγώνει, η φιλική συγκλονίζει.
(Δεν υποβόσκει, άλλωστε, ερωτισμός και σε αυτές τις σχέσεις?).

Προσπαθώ να εντοπίσω τα δικά μου λάθη που λιπαίνουν το έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι απογοητεύσεις. Και θα ακουστώ σαν εκείνους τους celebrities που μόνο τους ελάττωμα έχουν την ειλικρίνεια και την ευαισθησία...

Φαίνεται ο καθένας να προβάλλει αυτά που βλέπει στον και για τον εαυτό του στον άλλο. Όταν εσύ είσαι συνεπής, να βλέπεις τον άλλο ως τέτοιο. Εκεί που ειλικρινά ενδιαφέρεσαι, να το αποδίδεις και σ' εκείνον. Να χρωματίζεις τη ματιά σου με τα χρώματα της καρδιάς σου κι ο άλλος - άλλος καλλιτέχνης, άλλος πίνακας, άλλο θέμα - να γίνεται αγαπημένος. Κι ας μην τον έχεις γνωρίσει στ'αλήθεια.

Ποιοι οι Φίλοι!

Σε ποιο σημείο παίρνεις νέφτι και ξεκινάς να ξεβάφεις?
Πότε ακριβώς αρχίζεις να βλέπεις καθαρά?

Και θυμάμαι εδώ τους Velvet Underground να τραγουδούν:
(Beginning to See the Light)
here we go again playing the fool again,
here we go again acting hard again,
...here we go again I thought you were my friend.

Αυτές οι γαμημένες οι σχέσεις πότε τελικά μπαίνουν στη σωστή, την πραγματική τους διάσταση?







Είναι λάθος που δεν μπορώ να βρω λάθος?













Διαβάζω πίσω από τις λέξεις μου "θυματοποίηση".
Και το σιχαίνομαι.
Νιώθω εξαπατημένη.
Κι αυτό με υποτιμά.

Ποιοι οι Φίλοι.

Φίλος μου είπε ότι δεν φταίνε οι άλλοι αν τους θέλουμε στο ύψος των περιστάσεων κι ότι είναι λάθος να πιέζουμε κάποιον να γίνει διαφορετικός (ή κάπως έτσι τέλος πάντων, τα λέει πιο ωραία από μένα).
Ωστόσο, το τι είμαστε και γινόμαστε προκύπτει μέσα από τις σχέσεις μας. Και η προσπάθεια να διατηρήσουμε μία μας αλλάζει χωρίς να σημαίνει ότι γινόμαστε κάτι διαφορετικό, έξω από αυτό που είμαστε. Το θέμα είναι αν θέλουμε να προσπαθήσουμε. Και πώς καταλαβαίνουμε πότε αξίζει.

Ποιοι οι Φίλοι?

Μεταξύ σοβαρού κι αστείου έδωσα κάποτε ευχή σε φίλη να συνεχίσει να μ'έχει φίλη. Μάλλον αυτή είδε το αστείο κι εγώ το σοβαρό. Κι αν κάποιος έχασε από την ευχή που διαψεύδεται, ποιος είναι τελικά?

Πικρό κι ειρωνικό: Ποιοι, οι Φίλοι...

Ξύπνησα πριν μερικές μέρες με μια εικόνα στο μυαλό μου και το άρωμα του ποιήματος να με έχει ποτίσει ολόκληρο το βράδυ. Κι επειδή ήταν, μάλλον, η τελευταία φορά που αγνά και καθαρά η εικόνα αφορούσε ένα πρόσωπο κι όχι, πλέον, και δεύτερο το βάζω αποχαιρετιστήρια σε ό,τι έχασα.
Παράπλευρη απώλεια...




Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ'επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ'αισθάνονται τα χέρια σαν ν'αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται.


(Κ. Π. Καβάφης - Επέστρεφε)
 
posted by Filomila at 03:36 | Permalink | 56 comments
Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007
Ποστ Βάσανο (ή Βάλσαμο?)
Post διαρκούς αυτοαναίρεσης.

Διάλεγα, ακύρωνα, ξαναδιάλεγα. Το αυτό σε τακτές δόσεις των 60 λεπτών κάθε 2 μέρες για διάστημα 1 1/2 μήνα.
(κι ο ψυχολόγος θέλει τον ψυχολόγο του)



Αρχικά είπα δε θα βάλω Α' Εθνική. Έπιασα την Patti Smith και τον Dylan κι ήταν αδύνατο να μείνω μόνο σε ένα κομμάτι. Στον Χατζιδάκι ήταν αδύνατο να μείνω μόνο σε ένα δίσκο...

Πήγα στη Β' Εθνική. Έβγαλα 50 τραγούδια να (ξε)διαλέξω 5-10. Πολύ σύντομα τα 50 διπλασσιάστηκαν και τα τοπ άλλαζαν με κάθε blink!

Στη Γ' Εθνική - που της έχω ιδιαίτερη αδυναμία γιατί μπορώ όποτε θέλω να την παρατάω και κάθε τόσο να επιστρέφω, να την βελτιώνω, να την χαλάω, να την σνομπάρω κι αυτή να μένει εκεί, κολλημένη μαζί μου - δεν πρόλαβα να φτάσω. Είχα ήδη χάσει την μπάλα!



Σήμερα, λοιπόν, Παρασκευή, 22 Ιουνίου εν έτη 2007 μ.χ.ψ.ω. και ώρα 23.14 (BST +003) οι συμμετοχές έχουν ως εξής:

1. Like a Rolling Stone - Bob Dylan

2. Heroin - the Velvet Underground

3. Alone Again Or - Love

4. Paint it Black - the Rolling Stones

5. Dancing Barefoot // Free Money - Patti Smith


δεν έχει γιατί. γιατί είναι αυτά.


γιατί καταργεί το σώμα μου, τα όριά του, φέρνει βροχή, ζεστή, και μαζί της γίνομαι ένα. ξεπλένει μέσα μου εικόνες από αύριο, κι όσο κυλάει τόσο γίνομαι άνυδρη γη που δε χορταίνει. κι αληθινά θρηνώ αυτά που θα περάσουν.
γιατί όταν τελειώνει κάπου μ' έχω χάσει και πρέπει να με ψάξω από την αρχή.

γιατί με κάνει να φαντασιώνω τη στιγμή που θα απελευθερωθώ από όλα τα "δεσμά" μου.
και γιατί κάποτε ερωτεύτηκα βιολιστή και αυτό το κομμάτι που από πριν αγαπούσα το εκτόξευσε στο βάθρο της λατρείας.

...oh I know I will be loosened from bonds that hold me fast,
that the chains all hung around me will fall away at last,
and on that fine and fateful day I will take me in hands...

γιατί με συνόδεψε στο πρώτο "μου λείπεις", στιγμάτισε μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου κι έσπειρε ενδεχομένως τους πρώτους σπόρους αναζήτησης "μεγάλης" μουσικής.
κι επειδή μου φέρνει πίκρα για όσα δεν μπόρεσα να χειριστώ όπως ήθελα.

(οπωσδήποτε σε εκτέλεση με βιολί. όταν μπαίνουν τα πλήκτρα στη θέση του, γίνεται απλώς ένα άλλο τραγούδι.)

γιατί εκείνο το show me slowly what I only know the limits of και το dance me through the panic till I 'm gathered safely in καταλύει όλες μου τις άμυνες.
γιατί αγαπώ με αυτό το τραγούδι.
γιατί είναι από τους πιο σύντομους δρόμους στην καρδιά μου. χωρίς ιστορία πίσω του, πέρα από μια άμεση ανταπόκριση του μέσα μου που ανοίγει και χωράει όλο τον κόσμο.



...γιατί είναι από τους πιο σύντομους δρόμους στην καρδιά μου. χωρίς ιστορία πίσω του, πέρα από μια άμεση ανταπόκριση του μέσα μου που ανοίγει και με χωράει ολόκληρη.

είμαι ιδιαίτερα προσεκτική με αυτό το κομμάτι. το ακούω μόνο όταν μπορώ να βυθιστώ σε αυτό. το αφήνω να με καταλαμβάνει, να με πληγώνει και να με λυτρώνει. του συμπεριφέρομαι με περισσή φροντίδα, σα να είναι κάτι εύθραστο. σα να 'μαι εγώ...

αγγλικά έμαθα μέσα από τους Beatles, πριν ακόμα πάω σχολείο.
Ooh ooh aaaaaaaaah never realized what a kiss could be, this could only happen to me, can't you see
Δεν είχα ιδέα βέβαια τι ακριβώς έλεγα - πολύ καλύτερα καταλάβαινα τα "γουα τσου μι χαν ατοπτουα μπαρκι τια" που έλεγα μπροστά στον καθρέφτη ή στο δρόμο περπατώντας με τη βεβαιότητα ότι ΟΛΟΙ πίστευαν ότι μιλάω αγγλικά εκείνη τη στιγμή.

θυμίζει ατέλειωτες εκδρομές με το αυτοκίνητο - να έχουμε κάνει το πίσω κάθισμα ενιαίο κρεβάτι κι εμένα το Citroen να μου φαίνεται ολόκληρο διαμέρισμα - με την κασέτα του μπαμπά να παίζει
(πάντα νόμιζα ότι ήταν εξαιρετικά πολύτιμη επειδή την είχε φέρει από τον Καναδά, μέχρι πριν από λίγα χρόνια που, σαν για πρώτη φορά άκουσα στο σημείο του "can't you see, can't you seeeee" τον έλληνα εκφωνητή (η φωνή του για μένα μέχρι σήμερα είναι μέρος του τραγουδιού). Τώρα βέβαια αν ρωτήσετε τον πατέρα μου και του διηγηθείτε την ιστορία όπως εγώ την βίωνα θα καταβάλει κάθε προσπάθεια να μου διατηρήσει το μύθο της κασέτας, θα κάνει ολόκληρο σενάριο για κάποιον έλληνα εκφωνητή ο οποίος πιθανότατα να ήταν και φίλος του και για να σας πω και την αλήθεια αυτή η κασέτα γράφτηκε μέσα στο ίδιο το στούντιο, μη σας πω οι Beatles τραγουδούσαν live!!)

στη μέση του δρόμου, παρέα 3-4 αμάξια, έχουμε το τραγούδι στη διαπασών, τους "χτυπάει κατακούτελα" τους "μεγάλους", σταματάνε στη μέση του δρόμου τα αμάξια και κατεβαίνουν και χορεύουν!!! Κίνηση ελάχιστη κι όσοι μας περνούσαν κόρναραν συνοδευτικά στο χορό! Θυμάμαι την έξαψη μου ότι οι γονείς μου και οι φίλοι τους είναι τρελοί, τρελοί σαν παιδιά! Γι' αυτό.

  • Love to Love You (and tonight pigs will fly) - the Caravan
[;)]

"αχ" βαθύ. απαγορεύεται η είσοδος.



Άφησα απ' έξω Τom Waits, Nick Cave, Astor Piazzolla, Philip Glass, Yann Tiersen, Django Reinhardt, Johnny Cash, Belle and Sebastian, Lila Dows, Cesaria Evora, Amalia Rodrigues, Radiohead, Ramones, R.E.M., Red Hot Chili Peppers, Bob Marley, Kinks (απίθανες παραλείψεις!), ΟΛΟΥΣ τους έλληνες καλλιτέχνες
κι άλλους πολλούς που μου έχουν χαρίσει αγαπημένα τραγούδια.

Παρακαλώ πολύ, όποιος από τους παραπάνω καλλιτέχνες νιώθει αδικημένος να μου στείλει ένα mail και θα αποκαταστήσω την αδικία πάραυτα.


Κλείνω θεωρώντας το post αυτό το πιο σοβαρό, προσεγμένο και βαθιά προσωπικό. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητο να γίνει αντιληπτό.


PS: Χριστόφορε, δεν θυμάμαι αν μου είπες 5 τραγούδια μόνο... Τόσο δε με έχουν ταλαιπωρήσει άλλοι που ζητούσαν extreme ακροβατικά (κι είμαι very bendy, indeed), έλεος! :))
 
posted by Filomila at 03:30 | Permalink | 45 comments
Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007
Αξιοπρέπειας Εγκώμιο
Νιώθω αμήχανα με αυτό το post.

Ίσως και να μην ήθελα να το κάνω.

Κάτι μέσα μου αντιδρά, αλλά το καθησυχάζω με τη σκέψη ότι ίσως κάτι μείνει από όλη αυτήν την κινητοποίηση. Δεν είμαι καχύποπτη. Ίσως να 'μαι δύσπιστη. Ίσως επιφυλακτική...
Ο πιτσιρίκος τα λέει καλύτερα από μένα.





Για όσους, λίγους ή πολλούς, στα δύσκολα, στα αδιανόητα για εμάς τους τυχερούς, διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους με κόστος και πόνο,

Για την Αμαλία και όλες τις Αμαλίες,
Για όλους όσοι στερούνται στο όνομα της ιατρικής φροντίδας την αξιοπρέπειά τους, για όλους εκείνους που καθημερινά αποκλείονται από το αναφαίρετο δικαίωμά τους να ορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους με τις επιλογές τους, για όλους αυτούς υπέρ των οποίων σχεδιάζονται προγράμματα για βελτίωση της "ποιότητας ζωής", θεσπίζονται νόμοι, εκφωνούνται λόγοι και η δική τους ζωή παραμένει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,

Για τον κύριο Δ. στα Χανιά, που με βλέμμα αγάπης και δυο κουβέντες ευγνωμοσύνης με έκανε να κουβαλώ ντροπή δυσβάσταχτη για όλους μας.

...

Αν θέλετε κάτι να κάνετε (ποιοι να 'στε άραγε?) αρχίστε από δίπλα σας.
Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι "τρελοί", οι "χαζοί", οι "βρωμιάρηδες", τα παιδιά τα "καθυστερημένα", τα "ηλίθια", οι νέοι οι "βλάκες", οι "αργόστροφοι", οι "άχρηστοι", οι "σακάτες" είναι δίπλα μας.
Το θέμα είναι: θέλετε να τους δείτε?




Οι λογαριασμοί:
Aplha Bank 152-002-002-000-515
Εθνική Τράπεζα 080-480898-36


Μαζί με τη βοήθεια που θα στείλετε στο "Ελπίδα", αγοράστε για τον εαυτό σας το βιβλίο Αγαπητέ Θεέ του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ.
Και μετά αν θέλετε ελάτε και μια βόλτα από κάποιον ξενώνα ή ογκολογικό τμήμα κάποιου νοσοκομείου. Τα παιδιά, με ή χωρίς μαλλιά, παντού είναι τα ίδια.

Η αξιοπρέπεια δε χρειάζεται λόγια. Θέλει πράξεις.

Κι εγώ φλυαρώ...
 
posted by Filomila at 16:38 | Permalink | 1 comments
Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007
Babelogue ή Βαβυλογία...
Αγαπητοί Hracker και Christophorus,

Ήρθε η στιγμή να σας ανακοινώνω ότι
ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΑΠΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ, σταματήστε επιτέλους να χτυπάτε εκεί!!! :))


Επειδή, ωστόσο, δεν έβγαλα την ανακοίνωση έγκαιρα, τιμώ την πρόσκλησή σας, θεωρώντας τη ως δείγμα βαθειάς συμπάθειας, ειλικρινούς αγάπης, άνευ όρων αποδοχής, φροντίδας και νοιαξίματος. Θα προτιμούσα να σας μαγείρευα κάτι σε ένδειξη ανταπόδοσης των παραπάνω συναισθημάτων, αλλά ελλείψει δυνατότητας συνάντησης σε χώρο όπου το φαγητό θα είναι κάτι παραπάνω από λέξεις, περιορίζομαι σε ό,τι μου ζητήσατε (ή, έστω, περίπου):



I haven't fucked much with the past, but I've fucked plenty with the future. Over the skin of silk are scars from the splinters of stations and walls I've caressed. A stage is like each bolt of wood, like a log of Helen, is my pleasure. I would measure the success of a night by the way by the way by the amount of piss and seed I could exude over the columns that nestled the P.A. Some nights I'd surprise everybody by skipping off with a skirt of green net sewed over with flat metallic circles which dazzled and flashed. The lights were violet and white. I had an ornamental veil, but I couldn't bear to use it. When my hair was cropped, I craved covering, but now my hair itself is a veil, and the scalp inside is a scalp of a crazy and sleepy Comanche lies beneath this netting of the skin. I wake up. I am lying peacefully I am lying peacefully and my knees are open to the sun. I desire him, and he is absolutely ready to seize me. In heart I am a Moslem; in heart I am an American; in heart I am Moslem, in heart I'm an American artist, and I have no guilt. I seek pleasure. I seek the nerves under your skin. The narrow archway; the layers; the scroll of ancient lettuce. We worship the flaw, the belly, the belly, the mole on the belly of an exquisite whore. He spared the child and spoiled the rod. I have not sold myself to God.


*Αν δε βρίσκετε τις λέξεις που μου δώσατε, read between the lines. Όλες εκεί είναι... ;)




 
posted by Filomila at 04:31 | Permalink | 23 comments
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007
Me, Myself, and I (part 2)
(Gitsaki, Hracker και Exilion με χτυπήσατε (αλύπητα) στο φιλότιμο!)



  1. Τρελαίνομαι για εύστροφους ανθρώπους με χιούμορ. Γρήγοροι στη σκέψη και ατακαδόροι. Να μη χρειάζεται να εξηγώ τα αυτονόητα...

  2. Ο καλύτερος τρόπος να με ξυπνήσει κάποιος είναι με χάδια. Εγώ να κοιμάμαι κι ο κάποιος να με χαιδεύει. Να έχει υπομονή και χρόνο, γιατί προειδοποιώ ΔΕ θα ξυπνήσω σύντομα... ;))

  3. Περνάω φάσεις. Φάση φουλ έρωτα, πέφτω τ' ανάσκελα, κάνω κωλοτούμπες, κουνάω την ουρά μου. Φάση ξε(ν)έρωτα (!), φόκους σε μένα, καλύπτω όλα μου τα γούστα, στοργή και προδέρμ, δε χαλάω χατίρι στο Φιλομηλάκι – μάλλον η πιο παραγωγική μου. Φάση βλακείας, φλερτ από εδώ και από εκεί και από παραπέρα... Φάση μπουχτίσματος, δεν ανοίγω την πόρτα, αφήστε με ήσυχη, δεν ενδιαφέρομαι, δώσαμε-δώσαμε. Φάση έρωτα και πάλι από την αρχή.
    Ο συνδυασμός των φάσεων ενδείκνυται μόνο για Διασχιστικές Διαταραχές...

  4. Δε χαλαλίζω πια το χρόνο μου να διασκεδάζω με τρόπο που δε με εκφράζει. Με πιάνει δυσφορία κι αίσθημα ασφυξίας να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που δε με ενδιαφέρουν. Έχω γίνει φειδωλή με το χρόνο μου.

  5. Τον τελευταίο καιρό τρέφω αμφιθυμικά συναισθήματα για τον εαυτό μου. Γενικά, με πάω πολύ. Αν υπήρχε κλώνος μου θα ήταν η καλύτερή μου φίλη και πολύ θα την θαύμαζα. Πρόσφατα η (αυτο)συμπάθειά μου αρχίζει και κλονίζεται κι έτσι παρατηρώ ότι έχω αρχίσει να με αποφεύγω. Πολύ διακριτικά ομολογουμένως.

    Bonus: Έχω όρεξη να μάθω. Τα πάντα. Εδώ και μερικούς μήνες συνειδητοποίησα το πεπερασμένο της ύπαρξης μου, το αίσθημα μεγαλείου κι η υπερδιογκωμένη αυτοπεποίθησή μου τσακίστηκε στα Τάρταρα, κι εγώ άρχισα μάλλον νωρίς το θρήνο για όλα αυτά που ποτέ δε θα κάνω. Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς...


25/02 Προσθήκη: για τη συνέχεια της πυραμίδας θα σας παραπέμψω στο bonus track του Antvol. Θα μπορούσα να του στείλω εξώδικο για υποκλοπή προσωπικών σκέψεων...!

Θα έβρισκα πάντως πολύ πιο ενδιαφέρον να γράφει ο κάθε blogger 5 πράγματα για κάποιον άλλο blogger...
 
posted by Filomila at 22:02 | Permalink | 32 comments
Παρασκευή, Ιανουαρίου 26, 2007
Tribute σε μια παλιά Ερωμένη...
Μ' έχεις ξεχάσει?
Δε σε ξεχνώ. Μα δε μου λείπεις. Όσο είμαι δυνατή δε μου λείπεις.

Να προσεύχομαι δυσκολίες?
Τι ανάγκη έχεις την απειλή της δυσκολίας.... τουλάχιστον ξέρεις ότι δε θα προδοθείς..

Θα γυρίσεις?
Μήπως έφυγα και ποτέ....





338.145 τετραγωνικά χιλιόμετρα, καλυμμένα κατά τα δύο τρίτα με δάση, 188.000 λίμνες, 180.000 νησάκια, είναι πολλά για να βρει την άκρη του λαβύρινθου κανείς... Αν θέλει..





Στο σακουλάκι με τις happy thoughts μου (πάνε πολλά χρόνια που μου έμαθε τα μυστικά του ο Toodles) η Φινλανδία είναι από εκείνους τους βώλους τους παλιούς, χιλιοπαιγμένους, χωρίς σχέδια και έντονα χρώματα. Τίποτα το φαντεζί. Απλά υλικά, συνηθισμένο μέγεθος και χωρίς καλειδοσκοπικές ιδιότητες.
Αν δεν ήξερα ότι το σακουλάκι μου έχει μόνο θησαυρούς μπορεί και να την προσπερνούσα...

Μάλλον γι' αυτό μου είναι τόσο πολύτιμη..
Η απλότητα αυτής της χώρας είναι που με έχει κατακτήσει. Και οι μυρωδιές της, ναι.

Δεν προσπαθεί και δεν προσποιείται τη σπουδαία. Ούτε να με μαγέψει με θολά νερά και αρχιτεκτονικά κομψοτεχνήματα. Είναι απεκδυμένη από πέπλα μυστηρίου.
Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο που έχει.. Η ομορφιά της πάει πέρα από αυτά που βλέπει το μάτι..


Είναι από εκείνους τους τόπους που μπορείς να νιώθεις αυτάρκης.






Δε θα σας πω για τα μέρη που θα δείτε. Ούτε θα εκθειάσω τις τουριστικές ατραξιόν. Ούτε τον Alvar Aalto, ούτε τη Nokia, ούτε το γεγονός ότι έχουν κατ' άτομο τις περισσότερες εκδόσεις βιβλίων στον κόσμο, ούτε τις απίστευτες συγκοινωνίες, τη συνέπεια και σεβασμό για το χρόνο του άλλου, την ευγένεια στην οδήγηση, τη δημόσια καθαριότητα, τα πάρκα, τις λιτές μα πλήρως λειτουργικές εγκαταστάσεις, τα ξύλινα σπιτάκια, τις σάουνες, τα λουκάνικα στη φωτιά στο ύπαιθρο.

Όλα αυτά δε λένε τίποτα μπροστά στις μυρωδιές και τα χρώματα της Φινλανδίας.

Μουντή?
Όχι δα!

Οι τέσσερις εποχές έχουν το βασίλειό τους εκεί.
Και πλάι τους ηγεμονεύουν οι αισθήσεις..






Να περπατάς στο άγνωστο, να μην ξέρεις δρόμο, να μη βλέπεις τίποτα το σπουδαίο (όσο ασήμαντο μπορεί να θεωρηθεί η αραιή δόμηση, οι περιποιημένες προσόψεις των κτιρίων, οι ασφαλείς δρόμοι, οι ποδηλατοδρόμοι, τα άνετα πεζοδρόμια, η ανύπαρκτη κίνηση, τα αθόρυβα αυτοκίνητα) κι ωστόσο να νιώθεις γαλήνιος, ανάλαφρος.
Απαλλαγμένος από όσα, άχρηστα, χρονοβόρα, ύπουλα ψυχοφθόρα, έχεις φορτώσει τη ζωή σου.

Να επιστρέφεις στα απλά. Στις απλές γραμμές, τα απλά λόγια, τα καθαρά χρώματα.

Το συνηθισμένο να γίνεται τόσο όμορφο που να σε πλημμυρίζει.




Χειμώνας... λευκός, καθαρός, φωτεινός.
Ναι, φωτεινός στα νότια. Ένας Νοέμβρης μόνο να σε βυθίζει στα σκοτάδια παλιών εραστών.. Το χιόνι να διαχέει το φως, ο ήλιος, πέρα στον ορίζοντα, σύντροφος στους περιπάτους σου... ποτέ στο κέντρο στο στερέωμα.... μακριά να σου θυμίζει τα όνειρά σου τα άπιαστα και τις εκπλήξεις που θα έρθουν..




Άνοιξη...να βλέπεις τη φύση μωρό παιδί να ξυπνά. Να ανοίγει ματάκια, να ρουφάει μύτη, να χαμογελάει και να χαίρεσαι μόνο που σκέφτεσαι ότι δε μένει πολύ ακόμα που θα σηκωθεί να περπατήσει..




Καλοκαίρι... απαλό, τρυφερό.. σχεδόν διακριτικό... Και γενναιόδωρο. Να ρουφάς τη μέρα κι επιτέλους οι 24 ώρες της να είναι όλες φωτισμένες. Να είναι αρκετές..




Το Φθινόπωρο στη Φινλανδία είναι μαγευτικό. Η φύση οργιάζει μπροστά στα μάτια σου, ανενδοίαστα, ανερυθρίαστα, σε προκαλεί να συμμετάσχεις στο όργιο. Με όλες σου τις αισθήσεις.

Το βλέμμα δε χορταίνει να βλέπει χρώματα... κόκκινα, τόσα κόκκινα.. και κίτρινα.. και καφέ και μπλε... άπειρες αποχρώσεις.

Ο ήλιος είναι μαλακός, δε σκληραίνει την υφή τους.. τα παίρνει απαλά από το χέρι και τα φωτίζει από μέσα.

Να μυρίζεις και να ευφραίνεσαι.. να χορταίνεις ακόρεστες ορμές με μυρωδιές πλούσιες. Το χώμα και το πράσινο και τα δέντρα και τα λουλούδια κι ο αέρας και τα ποτάμια.

Τα σύννεφα έχουν δική τους μυρωδιά στη Φινλανδία. Δεν έτυχε να μυρίσω πριν. Τώρα ξέρω.

Η φύση μέσα στην πόλη, έξω από αυτήν, στη θάλασσα και στις λίμνες και στα δάση να δίνει ρεσιτάλ. Το καθετί να έχει το δικό του ήχο. Η αγάπη στην καρδιά σου μαέστρος του κοντσέρτου.. Να αναρωτιέσαι πώς και πριν δεν προσκλήθηκες σε μια τέτοια συναυλία...

Να έρχεται στο στόμα σου γεύση πρωινού φιλιού. Δροσερή μα ζεστή, γεμάτη, μυροβόλα... Να νιώθεις το δέρμα να τσιτώνει και τα άκρα να μακραίνουν κι όλοι οι μικροσκοπικοί αισθητήριοι υποδοχείς του να μπαίνουν σε επιφυλακή..




26 Ιανουαρίου 2004...

...Την καλύπτει τη Φινλανδία ένα πέπλο σα σύννεφο. θάλασσα από σύννεφα. άσπρα κι απαλά κι αφράτα και κρύα. σαν την Φινλανδία. Κι αν τ' αφήσεις να σε τυλίξει το πέπλο και βουλιάξεις μεσ' στη θάλασσα από σύννεφα,

σ' έχει κατακτήσει η Φινλανδία.

...Αγαπημένη...


..Πόσο όμορφη γίνεσαι όταν τίποτα άλλο δε μένει πια να σου πάρω...




Η Φινλανδία είναι γυναίκα. Κι είναι ερωμένη.
Δεν είναι μουντή. Δεν είναι βαρετή. Δεν είναι φορτική. Ούτε παρακαλάει.
Απλά περιμένει. Να την ανακαλύψεις. Να την κατακτήσεις.
Θέλει μόνο να σηκώσεις απαλά το σεντόνι... κι αυτή θα είναι εκεί απεκδυμένη από όλα τα ψιμύθια και τα πέπλα σαγήνης.

Πρόθυμη να σου παραδοθεί.




Οι φωτογραφίες με σειρά εμφάνισης:
Ακτή Kustaanmiekka νοτιότερο άκρο Suomenlinna - Helsinki, Hervanta - Tampere, Valkeala, Tampere, Helsinki, Posio, Nuuksio Εθνικό Πάρκο, Tampere, Helsinki, Punkaharju - Savonlinna - Helsinki, Suomi (Φινλανδία, εικόνα από δορυφόρο).
 
posted by Filomila at 14:04 | Permalink | 35 comments
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 25, 2006
Γράμμα σε έναν Άγνωστο...Εαυτό


Αγαπημένε μου Άη Βασίλη,




Πάνε χρόνια από τότε που σου έγραψα τελευταία φορά γράμμα (από εκείνα τα στημένα τύπου "να πας πρώτα στα φτωχά παιδάκια του κόσμου και μετά ΑΝ σου περισσέψει κανένα πακέτο στο σάκο έλα κι από μας και ΑΝ το πακέτο είναι και Skateboard πολύ θα το χαρώ!"),
αλλά, βλέπεις, πάνε χρόνια που οι επιθυμίες μου περνούσαν μέσα από (γνωστούς) αγνώστους..
..Παρήλθες εσύ κι ήρθε η φάση που τα θέλω μου πήγαιναν πακέτο με τα πρόσωπα..
..Παρήλθε κι αυτή και μένω...χωρίς θέλω????
Μπα....οι επιθυμίες σε καμπύλη ανεστραμμένου U...μεγαλώνουν όσο μεγαλώνουμε μέχρι που πιάνεις (αν) το νόημα της ζωής και αρχίζουν να μειώνονται στα απολύτως απαραίτητα (παράφραση του "αυτός που δεν προσδοκά τίποτα, έχει τα πάντα"...)..

..Είναι απλά που δεν προσδοκώ από άλλους πια.

Όλα έχουν αφετηρία εκπλήρωσης εμένα κι ας μην καταλήγουν πάντα σε μένα.
Αγαπημένη μου Φιλομήλα, λοιπόν.


Αγαπημένη και πολύτιμή μου,

Φέτος θα ήθελα να σου φέρεις (αν διατηρείς ακόμη βέβαια τις μαγικές σου ικανότητες)

λίγη υπομονή ακόμα να συνεχίσεις να προσπαθείς κι ας ματαιώνεσαι συχνά,

αντοχές να ανέχεσαι την αγένεια, την ανοργανωσιά, τα άχρηστα, ανώφελα και χρονοβόρα που γίνονται τόσο ψυχοφθόρα με στωικότητα και χαμόγελο (όχι όμως από εκείνα τα ειρωνικά που κατά καιρούς σου βγαίνουν, αλλά τα άλλα, τα ειλικρινή),

αξιοπρέπεια να δέχεσαι τις ήττες, τα λαβώματα, τη λήθη,

πραότητα.
πραότητα.
πραότητα,
για όλα εκείνα που αναμοχλεύουν πάθη τυφλά,

σεβασμό, ακόμη περισσότερο, στη φύση κι ας φαίνεται να πληρώνεις τίμημα δυσανάλογα μεγάλο,

κατανόηση (κι άλλη? κι άλλη, κι άλλη) για όλα εκείνα που φαίνονται παράλογα, ακατανόητα, δυσνόητα, που σε ξεβολεύουν αν τα κατανοήσεις,
που σε αλλάζουν αν τα κατανοήσεις,

τρυφερή ματιά σε όσα κρίνεις αυστηρά, αποστασιοποιημένη σε όσα είσαι ελαστική, πάντα δίκαιη,

περισσότερη ανεξαρτησία, κι άλλη αυτονομία, πρώτα μέσα και μετά κι απ' έξω.

Να μου φέρεις μαγική χρυσόσκονη να κυνηγάω ανελέητα τα όνειρά μου, να μην τα αφήσω ποτέ να κοιμηθούν, να μη δεχτώ να ξεχαστούν. Να συνεχίσω να απολαμβάνω την προσπάθεια και να αδιαφορώ για το αποτέλεσμα. Να με κρατάω ευτυχισμένη με τα απλά.. με τις μουσικές, και τα λόγια τα ωραία, με τα χάδια και τα βλέμματα τα χορταστικά, με τις μυρωδιές, τα γέλια και τα κλάματα.

Φέτος νομίζω ήρθε, πλέον, η ώρα να με μάθεις να συγχωρώ. Κι ας αντιστέκομαι, κι ας μην το θέλω. Να ξεχνάω πιο εύκολα, να χαράσσω τα άσχημα που πληγώνουν στην άμμο και τα όμορφα που ευφραίνουν σε γρανίτη και διαμάντι. Αδύναμη μνήμη για όσα πονούν. Και να αφήσω τα "δεν ξεχνώ".. Άνοιγμα του μυαλού και της καρδιάς...ο κόσμος δεν είναι τέλειος, ζει με λάθη και αγαπιέται με πληγές. Αποδοχή για τη μικρότητά μου, για τα λάθη μου, για τον εγωισμό μου. Αποδοχή για τα άσχημα των άλλων.
Και συγχώρεση. Συγχώρεση σε εμένα και στους άλλους.
Α! Και όλα αυτά, καλή μου Φιλομήλα, μη μου τα φέρεις σε όμορφα επιστολόχαρτα από ανακυκλωμένο και ανακυκλώσιμο χαρτί....πάρε χρώμα από τα βιώματά μου και κάν' τα ενόραση και πράξη..

Κι αν τελικά, σου πέφτουν κομματάκι βαριά να κουβαλήσεις τόσα πράγματα μέχρι εδώ, ένα τουλάχιστον να μου φέρεις...έρωτα...
..με αυτόν όλα τα άλλα θα έρθουν..
..αργά ή γρήγορα....




Χρόνια Πολλά! Ερωτευμένο το 2007!

***********************************************

Hyvää joulua ja onnellista uutta vuotta!
Buon Natale e felice anno nuovo!
Frohe Weihnachten und ein frohes neues Jahr!
Joyeux Noël et bonne année!
Merry Christmas and a happy New Year!
Feliz Navidad y próspero año nuevo!
God jul och gott nytt år!
Nollaig Shona agus Athbhliain faoi mhaise duit!

***********************************************

 
posted by Filomila at 17:26 | Permalink | 49 comments
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006
Στα Ψυχοπάζαρα με ψάχνω....


Μόλις παρακολούθησα τη Θεματική Βραδιά του Κούλογλου με θέμα τον Freud και την Ψυχανάλυση. Α και την Ψυχική Υγεία.

Το Ψυχοπάζαρο γενικότερα.


Έχει σφιχτεί το στομάχι μου, με έχει πιάσει πονοκέφαλος, θέλω να ξεράσω,
θέλω να φωνάξω «πόσο ανόητος κόσμος υπάρχει?».
Πόσο μέρος αυτού του κόσμου είμαι?
Πώς να κάνω τον κόσμο να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι?


Κατά των Ψ λοιπόν? Όχι. Ένα Ψ είμαι κι εγώ. Και ένα Ψ.

Αλλά Ψ με Ψ έχει διαφορά. Ως προς το πώς βλέπει τον Άνθρωπο. Η βασική διαφορά και η σημαντικότερη. Για μένα. Κι από εκεί προκύπτουν όλα τα υπόλοιπα. Η θέση του επιστήμονα και του "ειδικού", η «παθολογία» και το «φυσιολογικό», η «ασθένεια» και η «θεραπεία», οι μαλάκες και οι μη.. να και τα "λογικά" επιχειρήματα :)..

Δεν υπάρχουν λογικά επιχειρήματα.

Η Ψυχολογία αρωγός του κατεστημένου. Όχι δε βλέπω συνωμοσίες παντού. Έχω άλλα χόμπι για τον «ελεύθερο» χρόνο μου.
Δεν υπάρχει, όμως, επιστήμη που να ασχολείται με τον άνθρωπο (ιατρική, ψυχιατρική, ψυχολογία, ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, παιδαγωγική και τόσες άλλες) που να μην οφείλει να αναλαμβάνει ηθικές δεσμεύσεις και να τις εκθέτει.

Μήπως και όλη αυτή η «δηθενδιά» για αντικειμενικότητα ηθική κρίση δεν είναι...


«Η Ψυχολογία είναι μια μεταμφιεσμένη ιστορία εξουσίας, ελέγχου και εκμετάλλευσης, ένας αυτοεξυμνητικός μονόλογος» είπε ο Sampson.....


«Αναλύσιμοι άνθρωποι και μη»....Αναλύσιμη είναι η εγκεφαλαγκύλωση που σε ταλαιπωρεί φίλε μου.


Τι σκατά?
Πολύ βαρύ το φορτίο και δε μου πάει ο ρόλος του Σωτήρα (της Μαγδαληνής ίσως?)...
Είναι τόσο λίγες οι φωνές (όχι αυτές στο κεφάλι μου – αυτές γεμίζουν το Wembley – κι όχι το Arena αλλά το κανονικό...) που αμφισβητούν, που στέκονται κριτικά σε όσα συμβαίνουν στον Ψυχο-χώρο.

Όλα είναι πολιτική. Ποιο ζήτημα δεν είναι πολιτικό...
Κι εγώ καλά καλά τους υπουργούς δεν ξέρω. Δεν την παλεύω να ασχολούμαι μαζί τους. Και μετά γκρινιάζω..



Κουλουβάχατα το μυαλό μου. Τρικυμία εν κρανίω.


Κι απ’ την άλλη όλα είναι τόσο καθαρά.
Να μπορούσα να πω σε όλους αυτούς τους γονείς που χαπάκωσαν τα παιδιά τους στο "Medicating Kids" ότι σας καταλαβαίνω, ποιος αντέχει να του λένε το παιδί του ότι έχει πρόβλημα, ότι είναι δυσπροσάρμοστο, απροσάρμοστο, προβληματικό, ότι η πίεση από τους, ανίκανους (ακούγεται βαρύ, I know) συνήθως, δασκάλους να δώσουν την προσοχή και να «ακούσουν» τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών, για συμμόρφωση είναι μεγάλη, ότι οι συγκρίσεις στις κοινωνίες μας με βάση το πόσο καλά τα καταφέρνουμε στο σχολείο και σε όλους τους ελεγκτικούς θεσμούς έχουν γίνει αναπόφευκτες, ότι οι δάσκαλοι δεν φταίνε, δεν ξέρουν, έτσι τους έμαθαν, με τόσα παιδιά στην τάξη, με αυτά τα curricula, με τις αξιολογήσεις, με την ανελαστικότητα και την έλλειψη ανεκτικότητας στην πρωτοβουλία. Να τους πω ότι οι Ψυχολόγοι μέσα στα πλαίσια τα ιστορικά και κοινωνικά και πολιτικά που διαμορφώθηκε η επιστήμη τους έφτασαν εδώ που έφτασαν για να στηρίξουν μια επιστήμη με βάση το μόνο τρόπο που φαινόταν τότε γνωστός κι ακλόνητος και έγκυρος – αυτός των θετικιστικών επιστημών. Πείραμα και ποσοτική ανάλυση και παρατηρήσιμη συμπεριφορά uber alles. Να τους πω ότι ο κίνδυνος από την επιδίωξη αποκλειστικά προσωποκεντρικών παρεμβάσεων έχει να κάνει με την αγνόηση των άδικων κοινωνικών συνθηκών.

Να τους πω ότι όλα μπορούν να αλλάξουν. Ότι θέλει συμμετοχή. Ότι θέλει αντοχή. Ότι θέλει να πιστέψει ο καθένας ότι ΔΕΝ είναι έρμαιο των καταστάσεων, ΔΕΝ λαμβάνονται οι αποφάσεις έξω από αυτόν, ΔΕΝ υπάρχει μια εξουσία θεόσταλτη έξω από έλεγχο-αμφισβήτηση-απόρριψη-αναθεώρηση.
Να τους πω ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ.


Δεν ξέρω τι να τους πω.

Νιώθω πολύ μικρή, πολύ αδύναμη, πολύ βυθισμένη στην ασφάλειά μου και στις κατακτήσεις των άλλων.
Στο κάτω κάτω εγώ είμαι Ψυχολόγος...

Σκατά στα μούτρα μας.


Η φωτογραφία από το τμήμα 12Α του Θεραπευτηρίου Ψυχικών Παθήσεων Χανίων, το οποίο εδώ και ένα χρόνο σχεδόν, κάτω από συγκυρίες τυχαίες ίσως αλλά τελικά ευνοϊκές έχει κλείσει...


ΥΓ: Να με συγχωρήσω πρώτα εγώ, μετά ο όποιος ανυποψίαστος αναγνώστης για την...ποιότητα του λόγου μου (βλ. αθυρόστομα)... Και πάλι συγκρατήθηκα...

Και κάτι ακόμα – το κείμενο δεν το επιμελήθηκα - όταν κρατώ προσωπικές σημειώσεις και, κυρίως, όταν είμαι φορτισμένη συναισθηματικά γράφω αυτόματα.. Για επιστημονικό λόγο, εκθέσεις ιδεών, και τα συναφή παραπομπή στη διπλωματική μου και τις ακαδημαϊκές εργασίες...Ίσως όταν το δω αύριο να το deletάρω..

Α, και κάτι τελευταίο – αν περίμενα να ετοιμάσω ένα κείμενο σχετικά με την ψυχική υγεία και ΓΕΝΙΚΑ ένα κάποιο κείμενο μάλλον θα έπρεπε να περιμένω μέχρι να γεννηθεί καμιά ακόμα bambina για να κάνω post... ;)

 
posted by Filomila at 03:37 | Permalink | 27 comments
Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2006
Η Filomila....μούσι....
για το μπαμπινάκι του andy....



Στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων, με μούσι (και γυαλί) α λα Νίκος Δήμου, σε πόζα "επιστροφή-στη-φύση (μου)"!!


Την παραπάνω εμφάνιση ακολούθησαν οι απεγνωσμένες προσπάθειες των γονιών μου, ως άλλοι Henry Higgins, να με σουλουπώσουν εφαρμόζοντας τη μέθοδο "laser αποτρίχωση-μπαλέτο-γαλλικά-πιάνο"....
Α! Και φυσικά για τιμωρία κάθε μέρα το "the rain in Spain stays mainly in the plain"!!


ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΜΠΑΜΠΙΝΑ ΣΟΥ ANDY???????????? :))))))



PS: Μετά από 7 μήνες η επιστροφή μου στο blog μου οφείλεται στο ζουμπουρλάκι σου...! Δε με πιστεύω!
 
posted by Filomila at 21:17 | Permalink | 9 comments
Σάββατο, Απριλίου 29, 2006
Ψιτ εσύ!
Αν κατά τύχη περνάει κανείς περαστικός από αυτό το blog παρακαλώ την επιείκειά του...

Στήθηκε (το blog ντε) σε μια προσπάθεια διερεύνησης και αποσαφήνισης του "ΤΙ ΕΣΤΙ BLOG" και προς τι ο περιρέων πανικός και δεν μπόρεσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο από το απλό πλην σοφό και δοκιμασμένο "ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΜΑΘΑΙΝΩ".

Όπερ έδει: αυτό το blog δεν έχει να πει τίποτα (προς το παρόν). Λόγω διαβάσματος (ω ναι...απόλαυσα τόσο τη φοιτητική μου ιδιότητα τα τελευταία 5 χρόνια που πλέον αδυνατώ να την αποχωριστώ κι έχω, σχεδόν απελπισμένα θα τολμούσα να πω, βάλει σκοπό να μην απογαλακτιστώ από τους καρτερικούς γονείς μου για τα προσεχή έτη (φωτός)) αδυνατώ να ασχοληθώ ΚΑΙ μαζί του (είχαμε μείνει στο "λόγω διαβάσματος"..το λέω γιατί σε βλέπω χάθηκες..

Επειδή ωστόσο μια γοητεία τη διέκρινα (τύπου Jude Law) επιφυλάσσομαι για το μέλλον.




ΚΟΙΝΟ ΜΟΥ, ΥΠΟΜΟΝΗ!
 
posted by Filomila at 01:50 | Permalink | 31 comments
Τρίτη, Απριλίου 18, 2006
Ο Ταχυδρόμος...ΔΕΝ χτυπάει δυο φορές..
Ο Ταχυδρόμος
του Οδυσσέα Ελύτη

Κάθε πρωί όπου ξυπνώ
τρέχω στην πόρτα και κοιτώ

Τρίτη
Κυριακή
Δευτέρα
κι άλλη μια χαμένη μέρα

Πάνε κι έρχονται ολοένα
τα βαπόρια και τα τρένα

Ταχυδρόμε ανάθεμά σε
μόνο εμένα δε θυμάσαι

Πιάνει ο κόσμος περιστέρια
κι εγώ μένω μ' άδεια χέρια

-Γράμμα τέτοιο δε λαβαίνεις,
άδικα μην περιμένεις
Δε σου το 'χουνε γραμμένο κι αν σου το ΄χουν πάει αλλού
Άλλος μένει εκεί που μένεις και το δίνουνε αυτουνού
ίσως να 'ναι και σταλμένο σ' άνθρωπο του φεγγαριού
ή και παραπεταμένο σε μιαν άκρη του ουρανού..




Με το παραπάνω ποίημα "γνωριστήκαμε" στην παράσταση "Το Μπλέντερ", των Κώστα Λειβαδά και Ρένου Χαραλαμπίδη. (Δεν έχω σκοπό να σχολιάσω εδώ την παράσταση.)
Το συγκεκριμένο ποίημα ανακατωμένο (στην κυριολεξία) με ένα άλλο ποίημα του Ελύτη, "Η Ρουλέτα", συνοδευμένο, στο πιάνο από τον Λειβαδά, από την υπέροχη μελωδία του Χατζιδάκι "Οδός Ονείρων" σε έναν 10λεπτο μονόλογο του Χαραλαμπίδη έκανε μια κατάμεστη "Αίγλη" (βλ. Θεσσαλονίκη) να κρατάει την ανάσα της....
Μία από τις καλύτερες στιγμές όσων παραστάσεων-συναυλιών παρακολούθησα το 2006.
Το έψαχνα καιρό, επιτέλους το βρήκα, το ταυτοποίησα (με τη βοήθεια του kyriaz) και το post-άρω για όποιον άλλον μπορεί κάτι να του σημαίνει..
 
posted by Filomila at 13:29 | Permalink | 6 comments
BLOG.... Qu'est que c'est (Fa fa fa fa fa fa fa)
testing, testing, one, two, three...

-Eho blog!
-Eheis gala? Ftiaxe krema Giotis!


PS: Diko mou einai oti thelo to kano, no?
 
posted by Filomila at 02:32 | Permalink | 1 comments
Me, Myself, and I

Me, Myself and I (ή αλλιώς the Good, the Bad and the Ugly)

 
posted by Filomila at 02:07 | Permalink | 5 comments