Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007
Ποστ Βάσανο (ή Βάλσαμο?)
Post διαρκούς αυτοαναίρεσης.

Διάλεγα, ακύρωνα, ξαναδιάλεγα. Το αυτό σε τακτές δόσεις των 60 λεπτών κάθε 2 μέρες για διάστημα 1 1/2 μήνα.
(κι ο ψυχολόγος θέλει τον ψυχολόγο του)



Αρχικά είπα δε θα βάλω Α' Εθνική. Έπιασα την Patti Smith και τον Dylan κι ήταν αδύνατο να μείνω μόνο σε ένα κομμάτι. Στον Χατζιδάκι ήταν αδύνατο να μείνω μόνο σε ένα δίσκο...

Πήγα στη Β' Εθνική. Έβγαλα 50 τραγούδια να (ξε)διαλέξω 5-10. Πολύ σύντομα τα 50 διπλασσιάστηκαν και τα τοπ άλλαζαν με κάθε blink!

Στη Γ' Εθνική - που της έχω ιδιαίτερη αδυναμία γιατί μπορώ όποτε θέλω να την παρατάω και κάθε τόσο να επιστρέφω, να την βελτιώνω, να την χαλάω, να την σνομπάρω κι αυτή να μένει εκεί, κολλημένη μαζί μου - δεν πρόλαβα να φτάσω. Είχα ήδη χάσει την μπάλα!



Σήμερα, λοιπόν, Παρασκευή, 22 Ιουνίου εν έτη 2007 μ.χ.ψ.ω. και ώρα 23.14 (BST +003) οι συμμετοχές έχουν ως εξής:

1. Like a Rolling Stone - Bob Dylan

2. Heroin - the Velvet Underground

3. Alone Again Or - Love

4. Paint it Black - the Rolling Stones

5. Dancing Barefoot // Free Money - Patti Smith


δεν έχει γιατί. γιατί είναι αυτά.


γιατί καταργεί το σώμα μου, τα όριά του, φέρνει βροχή, ζεστή, και μαζί της γίνομαι ένα. ξεπλένει μέσα μου εικόνες από αύριο, κι όσο κυλάει τόσο γίνομαι άνυδρη γη που δε χορταίνει. κι αληθινά θρηνώ αυτά που θα περάσουν.
γιατί όταν τελειώνει κάπου μ' έχω χάσει και πρέπει να με ψάξω από την αρχή.

γιατί με κάνει να φαντασιώνω τη στιγμή που θα απελευθερωθώ από όλα τα "δεσμά" μου.
και γιατί κάποτε ερωτεύτηκα βιολιστή και αυτό το κομμάτι που από πριν αγαπούσα το εκτόξευσε στο βάθρο της λατρείας.

...oh I know I will be loosened from bonds that hold me fast,
that the chains all hung around me will fall away at last,
and on that fine and fateful day I will take me in hands...


γιατί με συνόδεψε στο πρώτο "μου λείπεις", στιγμάτισε μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου κι έσπειρε ενδεχομένως τους πρώτους σπόρους αναζήτησης "μεγάλης" μουσικής.
κι επειδή μου φέρνει πίκρα για όσα δεν μπόρεσα να χειριστώ όπως ήθελα.

(οπωσδήποτε σε εκτέλεση με βιολί. όταν μπαίνουν τα πλήκτρα στη θέση του, γίνεται απλώς ένα άλλο τραγούδι.)

γιατί εκείνο το show me slowly what I only know the limits of και το dance me through the panic till I 'm gathered safely in καταλύει όλες μου τις άμυνες.
γιατί αγαπώ με αυτό το τραγούδι.
γιατί είναι από τους πιο σύντομους δρόμους στην καρδιά μου. χωρίς ιστορία πίσω του, πέρα από μια άμεση ανταπόκριση του μέσα μου που ανοίγει και χωράει όλο τον κόσμο.



...γιατί είναι από τους πιο σύντομους δρόμους στην καρδιά μου. χωρίς ιστορία πίσω του, πέρα από μια άμεση ανταπόκριση του μέσα μου που ανοίγει και με χωράει ολόκληρη.

είμαι ιδιαίτερα προσεκτική με αυτό το κομμάτι. το ακούω μόνο όταν μπορώ να βυθιστώ σε αυτό. το αφήνω να με καταλαμβάνει, να με πληγώνει και να με λυτρώνει. του συμπεριφέρομαι με περισσή φροντίδα, σα να είναι κάτι εύθραστο. σα να 'μαι εγώ...

αγγλικά έμαθα μέσα από τους Beatles, πριν ακόμα πάω σχολείο.
Ooh ooh aaaaaaaaah never realized what a kiss could be, this could only happen to me, can't you see
Δεν είχα ιδέα βέβαια τι ακριβώς έλεγα - πολύ καλύτερα καταλάβαινα τα "γουα τσου μι χαν ατοπτουα μπαρκι τια" που έλεγα μπροστά στον καθρέφτη ή στο δρόμο περπατώντας με τη βεβαιότητα ότι ΟΛΟΙ πίστευαν ότι μιλάω αγγλικά εκείνη τη στιγμή.

θυμίζει ατέλειωτες εκδρομές με το αυτοκίνητο - να έχουμε κάνει το πίσω κάθισμα ενιαίο κρεβάτι κι εμένα το Citroen να μου φαίνεται ολόκληρο διαμέρισμα - με την κασέτα του μπαμπά να παίζει
(πάντα νόμιζα ότι ήταν εξαιρετικά πολύτιμη επειδή την είχε φέρει από τον Καναδά, μέχρι πριν από λίγα χρόνια που, σαν για πρώτη φορά άκουσα στο σημείο του "can't you see, can't you seeeee" τον έλληνα εκφωνητή (η φωνή του για μένα μέχρι σήμερα είναι μέρος του τραγουδιού). Τώρα βέβαια αν ρωτήσετε τον πατέρα μου και του διηγηθείτε την ιστορία όπως εγώ την βίωνα θα καταβάλει κάθε προσπάθεια να μου διατηρήσει το μύθο της κασέτας, θα κάνει ολόκληρο σενάριο για κάποιον έλληνα εκφωνητή ο οποίος πιθανότατα να ήταν και φίλος του και για να σας πω και την αλήθεια αυτή η κασέτα γράφτηκε μέσα στο ίδιο το στούντιο, μη σας πω οι Beatles τραγουδούσαν live!!)

στη μέση του δρόμου, παρέα 3-4 αμάξια, έχουμε το τραγούδι στη διαπασών, τους "χτυπάει κατακούτελα" τους "μεγάλους", σταματάνε στη μέση του δρόμου τα αμάξια και κατεβαίνουν και χορεύουν!!! Κίνηση ελάχιστη κι όσοι μας περνούσαν κόρναραν συνοδευτικά στο χορό! Θυμάμαι την έξαψη μου ότι οι γονείς μου και οι φίλοι τους είναι τρελοί, τρελοί σαν παιδιά! Γι' αυτό.

  • Love to Love You (and tonight pigs will fly) - the Caravan
[;)]

"αχ" βαθύ. απαγορεύεται η είσοδος.



Άφησα απ' έξω Τom Waits, Nick Cave, Astor Piazzolla, Philip Glass, Yann Tiersen, Django Reinhardt, Johnny Cash, Belle and Sebastian, Lila Dows, Cesaria Evora, Amalia Rodrigues, Radiohead, Ramones, R.E.M., Red Hot Chili Peppers, Bob Marley, Kinks (απίθανες παραλείψεις!), ΟΛΟΥΣ τους έλληνες καλλιτέχνες
κι άλλους πολλούς που μου έχουν χαρίσει αγαπημένα τραγούδια.

Παρακαλώ πολύ, όποιος από τους παραπάνω καλλιτέχνες νιώθει αδικημένος να μου στείλει ένα mail και θα αποκαταστήσω την αδικία πάραυτα.


Κλείνω θεωρώντας το post αυτό το πιο σοβαρό, προσεγμένο και βαθιά προσωπικό. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητο να γίνει αντιληπτό.


PS: Χριστόφορε, δεν θυμάμαι αν μου είπες 5 τραγούδια μόνο... Τόσο δε με έχουν ταλαιπωρήσει άλλοι που ζητούσαν extreme ακροβατικά (κι είμαι very bendy, indeed), έλεος! :))
 
posted by Filomila at 03:30 | Permalink |


45 Comments:


  • At 23/6/07 12:41, Blogger gitsaki

    Φιλομηλάκι,
    Συμφωνώ για τα περισσότερα από τα τραγούδια που αναφέρεις!
    Σε φιλώ.

     
  • At 23/6/07 22:02, Blogger Filomila

    Αφροδίτη,

    σ' ευχαριστώ για την ενημέρωση.


    Γιτσάκι,

    το ζητούμενο Γιτσάκι μουουουου είναι να μας πεις και κάποια ιστορία για έστω ένα από τα τραγούδια... :)

     
  • At 24/6/07 03:27, Anonymous Ανώνυμος

    Αχ Φιλομήλα τι μου έκανες μεσημεριάτικα...ζω μία από τις πιο περίεργες μέρες της ζωής μου και εσύ έγινες ο D.J.

    Περιττό να πώ πως έχουμε το ίδιο γουστο στη μουσική...

    O Ιggy, που τον είχα ξεχάσει, δεν μπορείς να φανταστείς πράγματα μου θύμησε...

    Ενα Μεγάλο Ευχαριστώ λοιπόν!!!

     
  • At 24/6/07 03:32, Anonymous Ανώνυμος

    Να κι το πιο ερωτικό τραγούδι όλων των εποχών...

    gift!

    (Υπάρχει και καλύτερη εκδοχή αλλά όχι στο youtube...)

    Enjoy!!!

     
  • At 24/6/07 10:44, Blogger Filomila

    rallou,

    εγώ σε ευχαριστώ που με έκανες dj και νοερά συνοδό σε "μία από τις πιο περίεργες μέρες" σου. Τιμή μου, ειλικρινά.

    Από περίεργες μέρες άλλο τίποτα τελευταία... Η ψυχολογία μου, seesaw swinging!

    Δεν ξέρω αν στο ποστ αποτυπώνεται το μουσικό μου γούστο - σίγουρα σε κάποιο βαθμό, αλλά άφησα απ'έξω τόσα... Ήθελα να δώσω και ιστορίες μαζί κι αυτά τα τραγούδια αναδύθηκαν αυτόματα.

    Σ'ευχαριστώ για το δωράκι σου!

    Καλώς πέρασες κι από εδώ!

     
  • At 24/6/07 18:26, Blogger athanasia

    Filomila,

    Μου άρεσαν πολύ και τα τραγούδια που διάλεξες κι ότι ήταν ένα μουσικό ποστ (μεγάλος πειρασμός για μένα ό,τι έχει μουσική)!

    Rallou,

    Aγαπημένο τραγούδι (και παλιό)!

     
  • At 25/6/07 08:50, Blogger Christophorus

    Λοιπόν, Φιλομηλάκι, η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω...

    Τι να πω, υποκλίνομαι.

     
  • At 25/6/07 15:43, Blogger Filomila

    athanasia,

    Ωραίοι οι άνθρωποι που αγαπούν αληθινά την μουσική και της αφιερώνουν χρόνο και ψυχικά αποθέματα (κάτι μας δίνει κάτι μας παίρνει, έτσι το βιώνω εγώ).

    Για χρόνια δεν ήξερα την ετυμολογία του ονόματός μου. Διάφοροι έκαναν προσπάθειες, από τις πιο προφανείς ("ο φίλος του μήλου" - τι ευφάνταστο!), σε πιο εξεζητημένες ("που αγαπάει τον πειρασμό" - από το μήλο --> απαγορευμένο).
    Μέχρι που ψάχνοντας μόνη μου βρήκα τη σωστή:

    φίλος + μέλος: που αγαπάει τη μουσική (μέλος βλ. μελωδία)
    (Philomela)

    Περιττό να πω πόσο χάρηκα!

    Γιατί δε μας γράφεις κάποιο δικό σου αγαπημένο τραγούδι και την ιστορία του?


    crhistophoΡΕ,

    Υποκλίσου υποκλίσου! Αφού μου έβγαλες τον πάτο πρώτα... Βρε ξέρεις πόσο με παίδεψε η φαεινή ιδέα σου?! A πα πα...


    PS: Μεταξύ μας, πολύ το φχαριστήθηκα! :))

     
  • At 25/6/07 16:08, Blogger athanasia

    Φιλομηλάκι,

    Α, σε πρόλαβε ο Christophorus, απάντησα με σχόλιο στο δικό του ποστ (σιγά μην τα κατάφερνα ν' αντέξω τον πειρασμό, αν και απρόσκλητη).

    :)))

    Υ.Γ. Τυχερή για την ετυμολογία του ονόματος!

     
  • At 25/6/07 16:16, Blogger Filomila

    athanasia,

    Tο θυμάμαι το σχόλιό σου. Το είχα διαβάσει τότε. Αλλά, θυμάμαι, επίσης, ότι δεν περιείχε καμιά ιστορία που να συνδέεται με τα τραγούδια...

    Σταματώ εδώ για να μη φανώ αδιάκριτη.

     
  • At 25/6/07 16:56, Blogger athanasia

    Φιλομηλάκι,

    Δεν υπάρχει ειδική "αδιάκριτη" ιστορία, εκτός από τη μαγική στιγμή που πρωτοάκουσα το συγκεκριμένο τραγούδι και τις υπόλοιπες στιγμές που το ξανάκουσα.

    Για παράδειγμα, το Chanson des Vieux Amants (που μιλάει για ένα ζευγάρι που δεν είναι πια νέο ούτε γνωρίστηκε χθες ούτε ανήκει ακριβώς στην κατηγορία των "αχώριστων") το πρωτοάκουσα σε ηλικία 15 ετών (βιωματικά δεν μου έλεγε τίποτα), αλλά - σιωπή...

    Το Johnny Guitar το άκουσα σε πολύ χαρούμενη διάθεση κι απλώς μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια.

    Είναι ο συνδυασμός της μουσικής και των στίχων που κάνει ένα ωραίο τραγούδι, και φέρνουν στην επιφάνεια γνωστά συναισθήματα ή άλλα, που δεν μας είναι ακριβώς οικεία γιατί αφορούν κάτι που δεν έχουμε ζήσει, αλλά αισθανόμαστε ότι μας περιμένει να το ζήσουμε.

     
  • At 25/6/07 18:33, Blogger tassos georgakopoulos

    φιλομηλα

    Εχω την εντύπωση ότι μου έκλεψες την δισκοθήκη μου (cidoθήκη μου)!!!

    Στις 6 Ιουλίου για όσους μπορούν παρτυ Last Drive στον Αγιο Κοσμά.
    Αυτή τη στιγμή ακούω για πολλοστή φορά το Dead Man του Νιλ γιανκ!! και το Andmoreagain από τους LOVE.


    Σας ενημερωνω και για την καινουργια μου μουσική ανακαλυψη (που για σας μπορει να ειναι και παλια)
    http://www.phazzadelic.com/

     
  • At 25/6/07 18:50, Anonymous Ανώνυμος

    Φιλομήλα...και πάντα αναρωτιόμουν για το όνομά σου...ξαναγυρνάω και ακούω και τ'αλλα τραγούδια...
    Είμαι εθισμένη στον Φίλιπ Γκλας εδώ και χρόνια...Ίσως Ο αγαπημένος!

    Αθανασία δεν κάνεις και εσύ ένα παρόμοιο ποστ; Εσύ θα καλύψεις καλύτερα από οποιονδήποτε και τους γάλλους...

     
  • At 25/6/07 19:17, Blogger Filomila

    athanasia,

    Δεν ξέρω τι κάνει ένα τραγούδι ωραίο. Δυσκολεύομαι πολύ να δώσω κριτήρια γενικά - εκτός από την μουσική (και σε δεύτερο επίπεδο τους στίχους) - παρά μόνο για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Αυτό το "κάτι" που εκτοξεύει ένα τραγούδι από το "ωραίο" στο "αριστούργημα" αδυνατώ να το περιγράψω. (Το να αναλύσω το κομμάτι μέρος μέρος δε δίνει τίποτα από τη μαγεία του, απλά με βοηθάει να το προσεγγίσω σε μεγαλύτερο βάθος.)

    Συνήθως, και προς το παρόν ίσως, οδηγός μου είναι το τι ή πώς με κάνει να νιώθω. Κι ακόμα κι αυτό είναι διαφορετικό με το κάθε κομμάτι και συχνά και με το ίδιο κομμάτι από στιγμή σε στιγμή.

    Και σίγουρα υπάρχουν τραγούδια που αγάπησα όχι στο πρώτο, αλλά στο πέμπτο και στο δέκατο άκουσμα.


    Συνδέω ανθρώπους με τραγούδια. Και προσωπικές μου συναισθηματικές καταστάσεις. Και σχέσεις. Ειδικά στον έρωτα, όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως που πέρασαν απ'τη ζωή μου έχουν κομμάτια "δικά τους". Κι έτσι έχω βρει έναν ακόμη τρόπο να αγαπάω τραγούδια, αγαπώντας τα μέσα από άλλους.

    Σε αυτήν τη σύνδεση αναφερόταν η επιμονή μου για κάποια ιστορία. Δεν είναι απαραίτητο το αγαπημένο σου κομμάτι να έχει κάτι να αφηγηθεί. Και τα δικά μου 5 πρώτα δεν έχουν. Τα αγαπώ γιατί είναι αυτά. Όμως το ποστ κυρίως αναφερόταν σε αυτά τα "δεύτερα" που κάπως, κάπου, με κάτι τα συνέδεσες.


    PS: Όσον αφορά το όνομα... ε δεν φαντάζομαι να 'χεις παράπονο από την ετυμολογία του δικού σου!

     
  • At 25/6/07 19:33, Blogger 3 parties a day

    Heroin: Ralph
    Like a rolling stone: Κάποιος σε κάποιο μακρινό πάρτι...
    Alone again or: Τάκης
    Fisherman's blues: Σάκης
    Dance me to the end of love: Νίκος

     
  • At 25/6/07 19:37, Blogger Filomila

    tassos georgakopoulos,

    Τάσο σου ορκίζομαι δεν ήμουν εγώ! (Έβαλα έναν φίλο μου να το κάνει για μένα!)

    Για τους Last Drive φαντάζομαι θα εννοείς τη 2η μέρα στο Gagarin OpenAir Festival, μαζί με Αγγελάκα (από τους αγαπημένους μου), Παύλο Παυλίδη, Ντίνο Σαδίκη, Διάφανα Κρίνα. Χαμός!

    Στην συναυλία που έκαναν το Μάιο στη Θεσσαλονίκη (μετά τις εμφανίσεις στη Αθήνα) ήμουν και πρέπει να πω ότι ήταν εκπληκτική. Κλίμα πραγματικής συναυλίας, να μας διαπερνάει όλους ρεύμα! Είχα καιρό να το ευχαριστηθώ έτσι.

    Γενικά (και μια που με έπιασε η πολυλογία μου σήμερα!), αν και όχι πολλές, οι συναυλίες που παρακολούθησα φέτος με αποζημίωσαν: (ό,τι θυμάμαι - χτύπησα και το κεφάλι μου το πρωί) Waterboys, Last Drive, Dunny & Dusty (Steve Wynn), Chris & Carla (ex Walkabouts), Louisiana Red, Gotan Project.


    Από τον δίσκο αυτό των Love άλλο αγαπημένο μου είναι το You Set the Scene και the Red Telephone. Φυσικά και A House is not a Motel, και Andmoreagain. Βασικά όλος ο δίσκος!


    Το λινκ σου πάω να το τσεκάρω - δεν το ξέρω. Thnx!


    rallou,

    ο Philip Glass συγκαταλέγεται μέσα στους top μου. Παρότι καταλαβαίνω την κριτική που του ασκείται για τα τελευταία του έργα (ότι έχει σταματήσει ουσιαστικά να παράγει κάτι νέο και να ξεπερνάει τον εαυτό του), σ' εμένα πάντα μιλάει. Και μιλάει και με ταράζει και μου φέρνει τα πάνω κάτω. Τον έχω μαζί (ή μάλλον ένα κλικ κάτω) από τον Keith Jarrett.

    Από Yann Tiersen πώς πάμε?


    Η Αθανασία πράγματι θα μεταλαμπάδευε γνώση κι εμπειρία για τους Γάλλους! Μακάρι να το κάνει το ποστ!

     
  • At 25/6/07 19:41, Blogger Filomila

    3pad,

    ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ!!!!

    :))


    PS: Ελπίζω να μην εννοείς τον γνωστό Sakis, γιατί ναι μεν με έχει κουράσει τελευταία κι η σχέση μας περνάει κρίση (θέλει να έχει την αμέριστη προσοχή μου), αλλά δεν παύει να είμαι ο έρωτας της ζωής του και θα τον παντρευτώ.

     
  • At 25/6/07 20:57, Blogger athanasia

    Φιλομηλάκι,

    Είσαι μεγάλος πειρασμός!

    Συμφωνώ, δεν ενδιαφέρει το "αντικειμενικά ωραίο" τραγούδι(υπάρχει κάτι τέτοιο;). Εννοώ αυτό που μου "μιλάει" (λόγια και μουσική).

    Χωρίς ωραία μουσική, σπανίως προσέχω τους στίχους. Από την άλλη, αν δεν μ' ενδιαφέρουν οι στίχοι, το τραγούδι δεν μπαίνει στα "αγαπημένα μου". Προτιμώ σκέτη μουσική.

    Αλλά, όταν και τα δύο μαζί μου "μιλήσουν" συναισθηματικά και μουσικά, το τραγούδι μου αρέσει πολύ. Είναι κι η φωνή που μετράει (εξού και μερικά τραγούδια δεν τα ακούω σ' άλλες "εκτελέσεις", ήτοι δολοφονίες της αρχικής).

    Πότε μου μιλάει ένα τραγούδι; Ανάλογα με την ηλικία που το ανακάλυψα, άλλοτε education sentimentale (όπως ο Brel, 30 χρόνια "σχέση"), άλλοτε σαν απόσταγμα συναισθημάτων από τη ζωή μου ως τότε (όπως ο Cohen). Μ' άλλα λόγια, όχι ειδικά ένας άνθρωπος. [Δεν θα θυμώσει κανείς, με ξέρουν...]

    Στην κλασική μουσική, όμως, υπάρχουν δύο κομμάτια που συνδέω με συγκεκριμένο άνθρωπο (και μάλιστα είναι "σκέτος" φίλος, όχι εραστής). Ο φίλος αυτός, πριν από χρόνια, άλλαξε δουλειά και ζωή. Χάρισε λοιπόν στην παρέα τριών φίλων και συναδέλφων -μαζί κι εγώ- μια κασέτα(τότε υπήρχαν κασέτες) που είχε ετοιμάσει ειδικά για μας και την περίσταση.

    Ανάμεσα σ' αυτά που είχε γράψει στην κασέτα (πολύ ωραίες επιλογές και πολύ διαφορετικές, όχι μόνο κλασικής μουσικής), υπήρχε η Aria από τις Bachianas Brasileiras (Νο. 5) του Villa Lobos και η άρια Lucevan Le Stelle από την Tosca (με τον G. Di Stefano).

    Όλη η κασέτα είναι μια μαγεία (την ακούω πια με προσοχή, είναι 16 ετών!).

    Αλλά τα δύο αυτά κομμάτια ειδικά (που μου αρέσουν και πολύ) τα συνδέω με τον συγκεκριμένο φίλο και τις συνθήκες που μας τα χάρισε: μάλλον συγκρατημένος άνθρωπος, είπε ένα σωρό πράγματα για τον εαυτό του, τη ζωή του και καθέναν από εμάς χωριστά μ' αυτή την κασέτα.

    :)))

    Υ.Γ. Για τ' όνομά μου, μάλλον Aναστασία θα προτιμούσα...

    Για τον Glass, συμφωνώ (ακούω και τις Ώρες, τώρα που γράφω).

    Για να κάνω ποστ περί μουσικής, πρέπει να έχω μπλογκ, κι έτσι κι αποκτήσω μπλογκ για χάρη της μουσικής, θα πρέπει να κάνετε έρανο για να ζήσω...

    :))))

     
  • At 25/6/07 22:52, Blogger Filomila

    athanasia,

    Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το χάρηκα το σχόλιό σου! Μπορεί να μου πήρε μερικές ώρες, αλλά τελικά μοιράστηκες ιστορία και πολύ όμορφη μάλιστα.

    Θα συμφωνήσω μαζί σου - το μοίρασμα της μουσικής με κάποιον άλλο λέει πολλά (συχνά περισσότερα από αυτά που θα εκφράζαμε λεκτικά) για εμάς, για τον άλλο και για τη σχέση μας.

    Τυχερή για το δώρο.

    Μου θύμισες εφηβικό μου έρωτα που έκανε κάτι αντίστοιχο. Όμως ο έρωτας φθίνει, ενώ η αληθινή φιλία δυναμώνει συν τω χρόνω (και με τα κατάλληλα δώρα!).

    Κρίμα που δεν γνωρίζω τα κομμάτια που αναφέρεις (για την Tosca κάτι θα βρω, αλλά μάλλον όχι στην εκτέλεση που έχεις). Αν πάντως μπορέσεις, ανέβασέ τα σε ένα λινκ.


    Και πάλι σ'ευχαριστώ για το μοίρασμα.
    :)


    ΥΓ1: Να προσθέσω μόνο στο τόσο ωραίο σχόλιό σου ότι εκτός από τη φωνή που μετράει, είναι κι η ενορχήστρωση. Αυτά όμως έρχονται δεύτερα (ή μάλλον τρίτα).

    ΥΓ2: Κάνε εσύ blog για μουσική και το μόνο που θα σου ζητήσω μετά είναι ένας αριθμός τραπεζικού λογαριασμού. Ξέρω τουλάχιστον 3 άτομα (εμένα κι άλλες 2 από τις πολλές προσωπικότητές μου) που με χαρά θα σπονσάρουν!

     
  • At 25/6/07 23:08, Anonymous Ανώνυμος

    Filomila said...
    "ο Philip Glass συγκαταλέγεται μέσα στους top μου. Παρότι καταλαβαίνω την κριτική που του ασκείται για τα τελευταία του έργα.."

    Ξερω εγώ, ρε παιδιά, έτσι λένε και για τον Αινστάιν, για παραδειγμα...
    Μήπως έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις;
    Εμένα δεν με ενοχλεί αν επαναλαμβάνεται, το έργο του είναι τεράστιο, και σε μέγεθος και σε ποιότητα...Κάποτε τον κυνηγούσα, όπου πήγαινε αυτός, να σου και εγώ...γκρούπι κανονικα!!!

    Και ο Yann Tiersen είναι στη συλλογή μου, φυσικά, αλλά όχι αυτή την εποχή...Δεν μου πάει με καλοκαίρι...

    Αν σας αρέσει η Mazy Star, θα σας αρέσει και η Carla Bruni, (Quelqu'un m'a dit).

    Αθανασία αρχίζω τον έρανο...στο κάτω κάτω καυσωνα έχετε, τι άλλο να κάνεις εκτος blogging;;;

     
  • At 26/6/07 00:56, Blogger athanasia

    Φιλομηλάκι,

    Τα δύο κομμάτια της κασέτας τα έστειλα με email από δικούς μου δίσκους.

    Η Aria από τις Bachianas Brazileiras δεν είναι η εκτέλεση της κασέτας, αλλά είναι επίσης πολύ καλή. Το E Lucevan Le Stelle είναι η ίδια εκτέλεση με αυτήν της κασέτας.

    Ελπίζω να σου αρέσουν.

     
  • At 26/6/07 01:58, Blogger Filomila

    rallou,

    Δε νομίζω ότι είναι θέμα υπερβολικών απαιτήσεων. Δεν περιμένω κάθε χρόνο ο Glass να βγάζει νέο δίσκο και να 'ναι κάθε χρόνο καλύτερος. Αναμενόμενο θεωρώ να βγάλει σε κάποια στιγμή της πορείας του χειρότερο. Όταν κάνεις αριστούργημα είναι τόσο δύσκολo να πας παραπέρα.

    Ακόμη περισσότερο, δεν έχω την παιδεία (προς το παρόν) για να έχω (προς το παρόν) υπερβολικές απαιτήσεις.

    Αυτό που σκέφτομαι όμως (και φαντάζομαι εκεί εστιάζονται κι οι περισσότεροι) είναι ότι αν δεν έχει κάτι καινούργιο να πει, γιατί να επαναλαμβάνεται? Γιατί δε μας αφήνει με τα μέχρι τώρα πολύ καλά έργα του? Γενική απορία για πάσης φύσεως καλλιτέχνες.

    Δεν υποστηρίζω την άποψη που εξέφρασα. Σκέψη είναι και απορία. Στο μυαλό μου (το ανεμοδαρμένο) ακόμη και το χειρότερο σε σχέση με τα προηγούμενα έργα κάτι προσφέρει, πάει μπροστά, εξελίσσει κι ας μην είναι στην κατεύθυνση που θέλουμε ή αναμένουμε. Ποιος κρίνει άλλωστε και πώς...

    Προσωπικά τα πρώτα έργα του Glass με δυσκολεύουν περισσότερο από τα όψιμα, τα όποια απολαμβάνω τόσο. "Οι Ώρες" θεωρώ ότι είναι κορυφαία δημιουργία στα soundtrack. Και σαν αυτοτελή μουσική μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά σαν soundtrack νομίζω ότι ο Glass πέτυχε το ύψιστο - να γίνει η εικόνα μουσική κι η μουσική εικόνα.

    Ο Tiersen είναι σε άλλο επίπεδο. Είναι ευρηματικός και λυρικός, ενώ άλλες στιγμές σχεδόν ψυχεδελικός και σκληρός.
    Είναι ακόμα μικρός..θα δείξει.

    Η Bruni, να 'μαι ειλικρινής δε μου λέει και πολλά (εμφανισιακά μου λέει και γενικά "λέει" πολύ, αλλά μουσικά μάλλον περνάει και δεν αγγίζει. Δεν έχω ασχοληθεί όμως ιδιαίτερα μαζί της).

    Άκου κι αυτό από Mazzy Star - είναι από τα αγαπημένα μου (μέχρι 3.43).



    athanasia,

    Σε πρώτο άκουσμα η Άρια (Bachianas Brasileiras) μου άρεσε πολύ (ίσως πάρα πολύ). Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο πιάνο - κι ακόμη περισσότερο όταν η σύνθεση είναι λιτή.

    (Να κι ένας από τους λόγους που μου αρέσει ο K. Jarrett και ο Ph. Glass.)

    Είναι σαν τα πλήκτρα να 'ναι μέσα μου κι από εκεί να βγαίνει η μουσική τους.


    Δημιουργεί ατμόσφαιρα η Άρια, με ταξιδεύει. Ακόμα είναι νωρίς για να πω, σίγουρα όμως με συν-κινεί.

    Πάω να προσέξω και το "E lucevan le stelle". Σε πρώτη ακρόαση μου φάνηκε πληθωρικό και τόσο απλό μαζί.

    Η Κλασική Μουσική έχει διαφορετικής ποιότητας (από τα άλλα είδη) δύναμη στο "μέσα" μας...

     
  • At 26/6/07 05:23, Anonymous Ανώνυμος

    Filomila,
    λιγα για την μεγάλη μου αγάπη γιατί θα τσακωθούμε...
    (πλάκα κάνω... ;-)

    Ούτε εγώ έχω την παιδεία να τον κρίνω...και μάλλον δεν θα την αποκτήσω.

    Αλλά, η δημιουργία, οποιασδήποτε μορφής, δεν είναι πορεία μονο ανοδική...έχει και κάθοδο...όπως όλα τα πράγματα. Στα μαθηματικά ας πουμε, λένε πως η καλύτερη ηλικία των μαθηματικών genious είναι τα 21 (η 27) αν θυμάμαι καλά...και μετα η πορεία φθίνει.
    Εγώ νιώθω άβολα να κρίνω τέτοια μυαλά!

    Όσον αφορά τον Glass, αν στην "φθίνουσα" γράφει έργα σαν το Hours, δεν βλέπω τον λόγο να σταματήσει να δημιουργεί!

    Άσε που αυτό έκανε σ'όλη του την ζωή, πως θα σταματήσει τώρα;
    Η τέχνη είναι και εθισμός, μιλώ από προσωπική εμπειρία.

    Και τα περισσότερα τελευταία έργα του είναι soundtracks, συνοδεύουν μία ταινία, αναγκαστικά θα περιοριστεί...φαντάσου να σου συνέθεται κατι σαν τα πρώτα του έργα (Einstein or Koyianisqatsi f.e.), θα την είχε καταστρέψει την ταινία!

    Και όπως είπες και εσύ:
    "Και σαν αυτοτελή μουσική μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά σαν soundtrack νομίζω ότι ο Glass πέτυχε το ύψιστο - να γίνει η εικόνα μουσική κι η μουσική εικόνα".

    Γενικά συμφωνούμε...

    Η πλάκα είναι, πως λένε πως ο Glass επαναλαμβάνεται... την στιγμή που όλη του η δούλειά βασίζεται στην επανάληψη μίας φόρμας...

    Όπως λέω συχνά, god has a great sense of humor!

     
  • At 26/6/07 05:31, Anonymous Ανώνυμος

    Και ένα ακόμα πολύ αγαπημένο:

    Natalie Imbruglia

     
  • At 26/6/07 05:37, Anonymous Ανώνυμος

    ...Το οποίο ταιριάζει στις multiple personalities από το οποίο πάσχω και εγώ...σιγα-σιγά μαζευτήκαμε 5-6 για τον έρανο της Αθανασίας...

    ;-)

    (Πρέπει να βάλω το blog στα favorites γιατί μπαίνω συνέχεια στου Ν.Δ. για να έρθω έδω!)

     
  • At 26/6/07 14:23, Blogger athanasia

    Kαλημέρα!

    Κοιτάζω τις επιλογές μου κι έχω αφήσει απ' έξω τρία πολύ αγαπημένα τραγούδια (κι άλλα έχω αφήσει απ' έξω, αλλά γι' αυτά ειδικά είμαι ασυγχώρητη).

    Κurt Weill: Yukali, September Song και Μack The Knife (προτιμώ με Lotte Lenya).

    Μιας και αναφέρατε κι οι δυό σας τον Tiersen (παρ' όλο που δεν τον κατατάσσω στα τραγούδια), το πιό αγαπημένο μου είναι το soundtrack από το Good Bye Lenin (πολύ απλό και πολύ ωραίο).

    Ευχαριστώ παιδιά για την προθυμία για τον έρανο, αλλά δεν το βλέπω να φτάνει...

    :))))

     
  • At 26/6/07 22:17, Blogger Filomila

    rallou,

    Συμφωνούμε. Γενικά και ειδικά. Απλά θέλω ν'αφήνω περιθώρια για κριτική και σε αυτούς που εκτιμώ και αγαπώ (ίσως σε αυτούς περισσότερο).

    Η επανάληψη της φόρμας (χαρακτηριστική στον Glass και σε κάποια έργα του Jarrett - βλ. Koln Concert) δεν νομίζω ότι αποτελεί μέρος της κριτικής. Η επανάληψη στην προσέγγιση, την απόδοση, την αρχική σύλληψη ίσως.

    Οι "Ώρες" είναι από τα αγαπημένα μου album ever. Και νομίζω ότι είναι από εκείνα τα έργα που άπαξ και βυθιστείς σε αυτά κάτι αλλάζει μέσα σου, δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος με πριν.


    PS: Ευτυχώς οι διάφορες προσωπικότητές μας βρίσκουν τρόπο κι επικοινωνούν χωρίς να διακόπτουν την συνέχιση της πραγματικότητας των άλλων! ;)


    athanasia,

    Το September Song το αγαπώ κι εγώ.

    Ο Tiersen (έχει πράγματι ελάχιστα τραγούδια κι από όσο ξέρω τα περισσότερα τα ερμηνεύει η Claire Pichet - αναφερόμουν σε κομμάτια) παρότι έχει ένα σαφή Gallic χαρακτήρα στη μουσική του, δομεί πάνω σε φολκ στοιχεία και χορούς (βαλς), χρησιμοποιεί απλές μελωδίες και ελάσσονες κλίμακες (σου βγαίνει ένα σούπερ μελαγχολικό αποτέλεσμα!), έχει πολυπλοκότητα στο συναίσθημα. Καταφέρνει ισορροπία στο έργο του.

    Να τολμήσω να πω ότι φέρνει κάπως σε Chopin?


    PS: To GoodBye Lenin! είναι υπέροχο. Το L' absente επίσης (λίγο πιο σκηρό).
    Το C'etait Ici εξαιρετικό για compilation (live).



    Ωραία η κουβέντα μας, Rallou και Αθανασία! Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ευχαριστώ.

     
  • At 26/6/07 22:35, Blogger athanasia

    Πρέπει να ευχαριστήσεις και τον Christophorus, καθώς αύτός έδωσε την πάσα.

    Για το C' etait ici (πάει ο τόνος...), το ακούω κιόλας τώρα, καθώς δουλεύω.

    Και το Sweet Hereafter μου αρέσει, ήταν κι ωραία ταινία.

    Ωραία συζήτηση!

     
  • At 26/6/07 22:50, Blogger Filomila

    Αθανασία, έχεις δίκιο
    (παρότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το ποστ θα γινόταν).

    ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

    :)

     
  • At 29/6/07 08:31, Blogger Christophorus

    Φιλομηλίδιον....


    ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΥOU ARE WELCOME, DE RIEN,
    ΔΗΝ ΚΑΝ' ΤΙΠ'ΤΙΣ...

     
  • At 6/7/07 02:18, Blogger Gia

    Αν και δε μπορώ να ακούσω μουσική,μοιάζουμε σε πολλά ως προς τα μουσικά γούστα.

     
  • At 15/7/07 12:58, Blogger Filomila

    little dorrit,

    η μουσική δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα στους ανθρώπους. :)
    Καλώς ήρθες κι από εδώ!


    bluElephant,

    "το ελιξίριο για κάθε δηλητήριο είναι ένα μεγάλο διάπλατο χαμόγελο"...
    :)

     
  • At 29/7/07 12:59, Blogger Filomila

    Κρίμα Σαλτάρω,

    θα ήθελα πολύ να κρατήσω το σχόλιό σου, αλλά το παράκανες με τις βρισιές.

    Αν θες πάντως κάπως να το παραφράσεις, ώστε και τα σουρεάλ σου να διαβάσουμε και βρισιές να μην περιέχει το σχόλιο, θα χαρώ να το φιλοξενήσω στο μπλογκ τούτο.

     
  • At 30/7/07 04:10, Anonymous Ανώνυμος

    Περισσότερο θα έλεγες ότι το προτιμώ στη θέση όπου τώρα ευρίσκεται. Εκεί, να σε γεμίζει, λόγω της αφυπνισμένης του συνείδησης.

     
  • At 14/8/07 22:24, Blogger Epicuros

    Καλησπέρα(μέρα) σου. Κι εσύ περιπέτιες με τον Blogger βλέπω! Εγώ επανήλθα μετά από 4 μηνών απουσία και απεγνωσμένες προσπάθεις να μπω. Το blog μου ήταν εκεί αλλά δεν μου επέτρεπε την πρόσβαση! Ούτε νέες φωτογραφίες ούτε τίποτε, ακτός από σχόλια ως ανώνυμος! Μόλις πριν 3-4 ημέρες κατάφερα να βρω το άνοιγμα και να τρυπώσω πάλι! Μα τόσο παράλογο κατασκεύασμα δεν έχω δει στο διαδίκτυο!

     
  • At 20/8/07 22:11, Anonymous Ανώνυμος

    Nα ανεβάσουμε κανένα καινούριο κομματάκι τώρα;...

    :P

     
  • At 20/8/07 22:37, Blogger Filomila

    epicuros,

    Κι έλεγα που χάθηκες! Άνοιγα το blog σου αλλά επειδή δεν έβλεπα νέες φώτο, δεν κοίταζα τα σχόλια. Καλώς μας ήρθες πάλι!


    rallou,

    Καινούργιο κομματάκι? Τόσο σύντομα? Καλέ ούτε 2 μήνες δεν πέρασαν! Α, δεν είναι doncat/dontech εδώ. Ο Γάτος σας (μας) έχει κακομάθει.

    Να σου πω την αλήθεια, συνέχεια όλο και κάτι μου 'ρχεται να ποστάρω, αλλά ξαπλώνω κάνα μισάωρο και μου περνάει!

    :))

     
  • At 24/8/07 19:32, Anonymous Ανώνυμος

    Filomila baby εγώ έχω το γιατρικό, εγώ που σε παρακολουθώ προσεκτικά και που σε εδιάβασα! Ηύρα κι άκου να δεις τι γίνεται! Όταν οι εξηγήσεις δεν αρκούν και νιώθεις λίαν κεκουρασμένη, τότε βρίσκεσαι σε απομόνωση! Όχι απομονωμένη λίαν εν γένει όχι, αλλά από τους ανθρώπους! Όταν baby συγκρίνουν τον einstein και λένε ω τι μυαλό και τα στέαρ, τον συγκρίνουν με τα χάλια τους, με τη μηδαμινότητα! Ζουν με ό,τι τι το χειρότερον και είναι σε αυτό κεκολλημένοι λίαν! Τα περισσότερα των σχόλια είναι σελφ γκραντιφικέισον! Admit! Κι αν δεν αντμιτ δια τους λεχρίτ, θαρθώ τη νύχτα στο εξωπορτί σου έξωθεν, θα τον παίζω και θα σου σιγοτραγουδώ σκοπούς προκεχωρημένους στον κεμεντζέ: σύρε κι έλα να με λούσεις κι ας είσαι της καθαρευούσης! Κι αν δεν σε συγκινήσουν οι σκοποί, τι θα λες που θα βλέπεις τη σκια της χείρας μου να εξοστρακίζει το ιθύπραμα, όχι, πες μου, τι θα πεις!

     
  • At 27/8/07 17:21, Blogger Apostolakis

    Φιλομήλα,

    νιώθω πολύ τυχερός που έπεσα κατά τύχη στο ιστολόγιο σου.
    Επίσης, λίγο περίεργα που βρίσκεται το "Wish you were here" σ' αυτή τη λίστα. Μου έδωσε τη δύναμη να γράψω αυτό το σχόλιο, διαφορετικά θα δίσταζα ακόμα. Όπως τότε, που μου έδωσε τη δύναμη να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

    Σου στέλνω ένα link, που ελπίζω να δουλέψει, με ένα κομάτι, που έπρεπε να το είχα ανακαλύψει παλιότερα.
    http://www.last.fm/music/Christy+Moore/_/Black+Is+The+Colour
    (Σε περίπτωση που δεν δουλεύει, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου. Υπάρχει και σε CD.)

    Ελπίζω να μπορέσω να συνεχίσω την αποστολή σχολίων...

     
  • At 27/8/07 18:06, Blogger Filomila

    apostolakis,
    (ΑπόστολοςΆκης?)

    Καμιά φορά στα blogs μας επιφυλάσσονται μεγάλες εκπλήξεις. Κι ενίοτε όχι μεταξύ αγνώστων.

    Να'μαι ειλικρινής, όταν έγραψα το ποστ δεν περίμενα κάτι τέτοιο... Πάντως χαίρομαι που σε έβγαλε ο δρόμος σου κατά 'δω.


    Το link δουλεύει, μόνο που είναι demo, 30 sec όλο κι όλο (όπως και τα περισσότερα στο last fm). Θα το ψάξω, όμως, το κομμάτι αλλού.

    Σ'ευχαριστώ.

     
  • At 31/8/07 15:13, Blogger Apostolakis

    Το τραγούδι που σου έστειλα είναι ιρλανδικό. Το πρωτάκουσα πριν από χρόνια, το είχα ψάξει τότε, αλλά μετά κάπου ξεχάστηκε. Ώσπου βρέθηκα στην Ιρλανδία για διακοπές με την κοπέλα μου. Είδα κάποια στιγμή ένα δισκάδικο και αμέσως το ξέθαψα από τη μνήμη μου.
    Δυστυχώς το τραγούδι δεν άρεσε και πολύ σ' αυτή που ήθελα. Καμιά φορά περιμένεις να συμβεί κάτι, απλώς γιατί το πιστεύεις πολύ.
    Ελπίζω στο επόμενο να τα πάω καλύτερα.

     
  • At 4/9/07 12:33, Blogger Filomila

    apostolakis,

    Εύχομαι κι εγώ στο επόμενο να τα πας καλύτερα. Αλλά κι αν όχι, λίγη σημασία έχει. Οι σχέσεις είναι trial and error (ή για κομπιουτερΆκηδες generate and test και μαθηματικούς guess and check).

    Έπειτα, ειδικά σε ό,τι αφορά στα τραγούδια και την μουσική, καμιά φορά φορτίζουμε ένα κομμάτι με συναισθήματά μας, τα οποία, όμως, δεν φτάνουν στον άλλο μέσα από αυτό. Αυτό που φτάνει είναι απλώς το κομμάτι και τελικά αυτό είναι που κρίνεται από τον άλλο κι όχι τα συναισθήματά μας. Μόνο που έχουμε ταυτιστεί τόσο που, ίσως, να μην το βλέπουμε.

    Πάντως η Ιρλανδία ήταν καλή επιλογή!

     
  • At 7/9/07 22:26, Anonymous Ανώνυμος

    Μη φοβάσαι Φιλομήλα, έρχεται η στιγμή που οι έσχατοι έσονται πρώτοι να τον γευτούν και αυτοί σωρηδόν με την υπεραρμονική σειράν τους ολισθηρόν.

     
  • At 8/9/07 01:27, Blogger Filomila

    Σοκολατούλη,

    Όταν οι έσχατοι γίνουν πρώτοι, εμείς θα βγούμε απ'τη σειρά και πάλι τελευταίοι θα μπούμε.

    Μόνο που σκέφτομαι: αν, γλιστρώντας, μας πάρουν κι εμάς παραμάζωμα?

     
  • At 23/11/07 18:25, Blogger Den eimai pia egw

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.