Δανείζομαι τον τίτλο από τον Νίκο Δήμου, που τον δανείστηκε από τον Νίκο Καχτίτση.Βάζω κι ένα ερωτηματικό, γιατί χάνω τους φίλους και τους ψάχνω.
Αν η ερωτική απογοήτευση πληγώνει, η φιλική συγκλονίζει.
(Δεν υποβόσκει, άλλωστε, ερωτισμός και σε αυτές τις σχέσεις?).
Προσπαθώ να εντοπίσω τα δικά μου λάθη που λιπαίνουν το έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι απογοητεύσεις. Και θα ακουστώ σαν εκείνους τους celebrities που μόνο τους ελάττωμα έχουν την ειλικρίνεια και την ευαισθησία...
Φαίνεται ο καθένας να προβάλλει αυτά που βλέπει στον και για τον εαυτό του στον άλλο. Όταν εσύ είσαι συνεπής, να βλέπεις τον άλλο ως τέτοιο. Εκεί που ειλικρινά ενδιαφέρεσαι, να το αποδίδεις και σ' εκείνον. Να χρωματίζεις τη ματιά σου με τα χρώματα της καρδιάς σου κι ο άλλος - άλλος καλλιτέχνης, άλλος πίνακας, άλλο θέμα - να γίνεται αγαπημένος. Κι ας μην τον έχεις γνωρίσει στ'αλήθεια.
Ποιοι οι Φίλοι!
Σε ποιο σημείο παίρνεις νέφτι και ξεκινάς να ξεβάφεις?Ποιοι οι Φίλοι!
Πότε ακριβώς αρχίζεις να βλέπεις καθαρά?
Και θυμάμαι εδώ τους Velvet Underground να τραγουδούν:
(Beginning to See the Light)
here we go again playing the fool again,
here we go again acting hard again,
...here we go again I thought you were my friend.
Αυτές οι γαμημένες οι σχέσεις πότε τελικά μπαίνουν στη σωστή, την πραγματική τους διάσταση?
Είναι λάθος που δεν μπορώ να βρω λάθος?
Διαβάζω πίσω από τις λέξεις μου "θυματοποίηση".
Και το σιχαίνομαι.
Νιώθω εξαπατημένη.
Κι αυτό με υποτιμά.
Διαβάζω πίσω από τις λέξεις μου "θυματοποίηση".
Και το σιχαίνομαι.
Νιώθω εξαπατημένη.
Κι αυτό με υποτιμά.
Ποιοι οι Φίλοι.
Φίλος μου είπε ότι δεν φταίνε οι άλλοι αν τους θέλουμε στο ύψος των περιστάσεων κι ότι είναι λάθος να πιέζουμε κάποιον να γίνει διαφορετικός (ή κάπως έτσι τέλος πάντων, τα λέει πιο ωραία από μένα).
Ωστόσο, το τι είμαστε και γινόμαστε προκύπτει μέσα από τις σχέσεις μας. Και η προσπάθεια να διατηρήσουμε μία μας αλλάζει χωρίς να σημαίνει ότι γινόμαστε κάτι διαφορετικό, έξω από αυτό που είμαστε. Το θέμα είναι αν θέλουμε να προσπαθήσουμε. Και πώς καταλαβαίνουμε πότε αξίζει.
Ωστόσο, το τι είμαστε και γινόμαστε προκύπτει μέσα από τις σχέσεις μας. Και η προσπάθεια να διατηρήσουμε μία μας αλλάζει χωρίς να σημαίνει ότι γινόμαστε κάτι διαφορετικό, έξω από αυτό που είμαστε. Το θέμα είναι αν θέλουμε να προσπαθήσουμε. Και πώς καταλαβαίνουμε πότε αξίζει.
Ποιοι οι Φίλοι?
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου έδωσα κάποτε ευχή σε φίλη να συνεχίσει να μ'έχει φίλη. Μάλλον αυτή είδε το αστείο κι εγώ το σοβαρό. Κι αν κάποιος έχασε από την ευχή που διαψεύδεται, ποιος είναι τελικά?
Πικρό κι ειρωνικό: Ποιοι, οι Φίλοι...
Ξύπνησα πριν μερικές μέρες με μια εικόνα στο μυαλό μου και το άρωμα του ποιήματος να με έχει ποτίσει ολόκληρο το βράδυ. Κι επειδή ήταν, μάλλον, η τελευταία φορά που αγνά και καθαρά η εικόνα αφορούσε ένα πρόσωπο κι όχι, πλέον, και δεύτερο το βάζω αποχαιρετιστήρια σε ό,τι έχασα.
Παράπλευρη απώλεια...
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ'επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ'αισθάνονται τα χέρια σαν ν'αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται.
(Κ. Π. Καβάφης - Επέστρεφε)
Ουωχ!
Ξύνεις πληγές, μικρή...
Δύσκολο πράμα οι σχέσεις, γμ το κρτ μου... Αλλά τι άλλο υπάρχει, που να έχει σημασία;
Αυτό που ξεύρω εγώ, είναι πως θέλει πολύ κουπί το πράμα, πολύ κουπί. Και διάθεση "δουλειάς", μετά τις πρώτες-αναπόφευκτες- απομυθοποιήσεις...
Τώρα, οι προβολές που κάνουμε όλοι μας στους ανθρώπους που μετράνε για μας... Άστο, πονάει πολύ αυτό: Σαν να κατεβαίνει ένα πέπλο θολό, ανάμεσα, και να συσκοτίζει, να μπερδεύει, να ξεγελά...
Μοιάζει με θάνατο, το ξέρω. Κάποιες φορές, έχω πονέσει και σωματικά: Σαν να ένιωθα στ' αλήθεια ένα κενό στην καρδιά, μια παγωμένη τρύπα. Αλλά δεν είναι θάνατος, όχι ακόμα, όχι όσο ανασαίνουμε.
Το μόνο παρήγορο: Πολλές φορές, τα πράγματα "παίζονται" και σ' έναν δεύτερο χρόνο...
Κουράγιο...