Παρασκευή, Ιανουαρίου 26, 2007
Tribute σε μια παλιά Ερωμένη...
Μ' έχεις ξεχάσει?
Δε σε ξεχνώ. Μα δε μου λείπεις. Όσο είμαι δυνατή δε μου λείπεις.

Να προσεύχομαι δυσκολίες?
Τι ανάγκη έχεις την απειλή της δυσκολίας.... τουλάχιστον ξέρεις ότι δε θα προδοθείς..

Θα γυρίσεις?
Μήπως έφυγα και ποτέ....





338.145 τετραγωνικά χιλιόμετρα, καλυμμένα κατά τα δύο τρίτα με δάση, 188.000 λίμνες, 180.000 νησάκια, είναι πολλά για να βρει την άκρη του λαβύρινθου κανείς... Αν θέλει..





Στο σακουλάκι με τις happy thoughts μου (πάνε πολλά χρόνια που μου έμαθε τα μυστικά του ο Toodles) η Φινλανδία είναι από εκείνους τους βώλους τους παλιούς, χιλιοπαιγμένους, χωρίς σχέδια και έντονα χρώματα. Τίποτα το φαντεζί. Απλά υλικά, συνηθισμένο μέγεθος και χωρίς καλειδοσκοπικές ιδιότητες.
Αν δεν ήξερα ότι το σακουλάκι μου έχει μόνο θησαυρούς μπορεί και να την προσπερνούσα...

Μάλλον γι' αυτό μου είναι τόσο πολύτιμη..
Η απλότητα αυτής της χώρας είναι που με έχει κατακτήσει. Και οι μυρωδιές της, ναι.

Δεν προσπαθεί και δεν προσποιείται τη σπουδαία. Ούτε να με μαγέψει με θολά νερά και αρχιτεκτονικά κομψοτεχνήματα. Είναι απεκδυμένη από πέπλα μυστηρίου.
Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο που έχει.. Η ομορφιά της πάει πέρα από αυτά που βλέπει το μάτι..


Είναι από εκείνους τους τόπους που μπορείς να νιώθεις αυτάρκης.






Δε θα σας πω για τα μέρη που θα δείτε. Ούτε θα εκθειάσω τις τουριστικές ατραξιόν. Ούτε τον Alvar Aalto, ούτε τη Nokia, ούτε το γεγονός ότι έχουν κατ' άτομο τις περισσότερες εκδόσεις βιβλίων στον κόσμο, ούτε τις απίστευτες συγκοινωνίες, τη συνέπεια και σεβασμό για το χρόνο του άλλου, την ευγένεια στην οδήγηση, τη δημόσια καθαριότητα, τα πάρκα, τις λιτές μα πλήρως λειτουργικές εγκαταστάσεις, τα ξύλινα σπιτάκια, τις σάουνες, τα λουκάνικα στη φωτιά στο ύπαιθρο.

Όλα αυτά δε λένε τίποτα μπροστά στις μυρωδιές και τα χρώματα της Φινλανδίας.

Μουντή?
Όχι δα!

Οι τέσσερις εποχές έχουν το βασίλειό τους εκεί.
Και πλάι τους ηγεμονεύουν οι αισθήσεις..






Να περπατάς στο άγνωστο, να μην ξέρεις δρόμο, να μη βλέπεις τίποτα το σπουδαίο (όσο ασήμαντο μπορεί να θεωρηθεί η αραιή δόμηση, οι περιποιημένες προσόψεις των κτιρίων, οι ασφαλείς δρόμοι, οι ποδηλατοδρόμοι, τα άνετα πεζοδρόμια, η ανύπαρκτη κίνηση, τα αθόρυβα αυτοκίνητα) κι ωστόσο να νιώθεις γαλήνιος, ανάλαφρος.
Απαλλαγμένος από όσα, άχρηστα, χρονοβόρα, ύπουλα ψυχοφθόρα, έχεις φορτώσει τη ζωή σου.

Να επιστρέφεις στα απλά. Στις απλές γραμμές, τα απλά λόγια, τα καθαρά χρώματα.

Το συνηθισμένο να γίνεται τόσο όμορφο που να σε πλημμυρίζει.




Χειμώνας... λευκός, καθαρός, φωτεινός.
Ναι, φωτεινός στα νότια. Ένας Νοέμβρης μόνο να σε βυθίζει στα σκοτάδια παλιών εραστών.. Το χιόνι να διαχέει το φως, ο ήλιος, πέρα στον ορίζοντα, σύντροφος στους περιπάτους σου... ποτέ στο κέντρο στο στερέωμα.... μακριά να σου θυμίζει τα όνειρά σου τα άπιαστα και τις εκπλήξεις που θα έρθουν..




Άνοιξη...να βλέπεις τη φύση μωρό παιδί να ξυπνά. Να ανοίγει ματάκια, να ρουφάει μύτη, να χαμογελάει και να χαίρεσαι μόνο που σκέφτεσαι ότι δε μένει πολύ ακόμα που θα σηκωθεί να περπατήσει..




Καλοκαίρι... απαλό, τρυφερό.. σχεδόν διακριτικό... Και γενναιόδωρο. Να ρουφάς τη μέρα κι επιτέλους οι 24 ώρες της να είναι όλες φωτισμένες. Να είναι αρκετές..




Το Φθινόπωρο στη Φινλανδία είναι μαγευτικό. Η φύση οργιάζει μπροστά στα μάτια σου, ανενδοίαστα, ανερυθρίαστα, σε προκαλεί να συμμετάσχεις στο όργιο. Με όλες σου τις αισθήσεις.

Το βλέμμα δε χορταίνει να βλέπει χρώματα... κόκκινα, τόσα κόκκινα.. και κίτρινα.. και καφέ και μπλε... άπειρες αποχρώσεις.

Ο ήλιος είναι μαλακός, δε σκληραίνει την υφή τους.. τα παίρνει απαλά από το χέρι και τα φωτίζει από μέσα.

Να μυρίζεις και να ευφραίνεσαι.. να χορταίνεις ακόρεστες ορμές με μυρωδιές πλούσιες. Το χώμα και το πράσινο και τα δέντρα και τα λουλούδια κι ο αέρας και τα ποτάμια.

Τα σύννεφα έχουν δική τους μυρωδιά στη Φινλανδία. Δεν έτυχε να μυρίσω πριν. Τώρα ξέρω.

Η φύση μέσα στην πόλη, έξω από αυτήν, στη θάλασσα και στις λίμνες και στα δάση να δίνει ρεσιτάλ. Το καθετί να έχει το δικό του ήχο. Η αγάπη στην καρδιά σου μαέστρος του κοντσέρτου.. Να αναρωτιέσαι πώς και πριν δεν προσκλήθηκες σε μια τέτοια συναυλία...

Να έρχεται στο στόμα σου γεύση πρωινού φιλιού. Δροσερή μα ζεστή, γεμάτη, μυροβόλα... Να νιώθεις το δέρμα να τσιτώνει και τα άκρα να μακραίνουν κι όλοι οι μικροσκοπικοί αισθητήριοι υποδοχείς του να μπαίνουν σε επιφυλακή..




26 Ιανουαρίου 2004...

...Την καλύπτει τη Φινλανδία ένα πέπλο σα σύννεφο. θάλασσα από σύννεφα. άσπρα κι απαλά κι αφράτα και κρύα. σαν την Φινλανδία. Κι αν τ' αφήσεις να σε τυλίξει το πέπλο και βουλιάξεις μεσ' στη θάλασσα από σύννεφα,

σ' έχει κατακτήσει η Φινλανδία.

...Αγαπημένη...


..Πόσο όμορφη γίνεσαι όταν τίποτα άλλο δε μένει πια να σου πάρω...




Η Φινλανδία είναι γυναίκα. Κι είναι ερωμένη.
Δεν είναι μουντή. Δεν είναι βαρετή. Δεν είναι φορτική. Ούτε παρακαλάει.
Απλά περιμένει. Να την ανακαλύψεις. Να την κατακτήσεις.
Θέλει μόνο να σηκώσεις απαλά το σεντόνι... κι αυτή θα είναι εκεί απεκδυμένη από όλα τα ψιμύθια και τα πέπλα σαγήνης.

Πρόθυμη να σου παραδοθεί.




Οι φωτογραφίες με σειρά εμφάνισης:
Ακτή Kustaanmiekka νοτιότερο άκρο Suomenlinna - Helsinki, Hervanta - Tampere, Valkeala, Tampere, Helsinki, Posio, Nuuksio Εθνικό Πάρκο, Tampere, Helsinki, Punkaharju - Savonlinna - Helsinki, Suomi (Φινλανδία, εικόνα από δορυφόρο).
 
posted by Filomila at 14:04 | Permalink | 35 comments